Qiju Dihuang Wan

Suplement diety Qiju Dihuang Wan (pigułki) składający się z: spowio, owoc kolcowoju pospolitego, kwiat chryzantemy chinskiej, kłącze żabieńca babki wodnej, poria kokosowa, kora korzenia piwonii krzewiastej, kłącze pochrzynu, owoc derenia, korzeń rehmanii kleistej. Zarejestrowano go w 2017 roku. Jego stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety Qiju Dihuang Wan został wyprodukowany przez suplementu diety, oraz zgłoszony do rejestracji przez BEIJING TONG REN TANG POLAND SP. Z O.O..

• Informacje o suplemencie

  Skład: spowio, owoc kolcowoju pospolitego, kwiat chryzantemy chinskiej, kłącze żabieńca babki wodnej, poria kokosowa, kora korzenia piwonii krzewiastej, kłącze pochrzynu, owoc derenia, korzeń rehmanii kleistej
  Forma: pigułki
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2017
  Producent: Beijing Tong Ren Tang Co. Ltd., Pharmaceutical Factory
  Rejestrujący: BEIJING TONG REN TANG POLAND SP. Z O.O.
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  owoc kolcowoju pospolitego - Kolcowój pospolity, k. szkarłatny (Lycium barbarum L.) – gatunek rośliny należący do rodziny psiankowatych. Pochodzi z Chin. Rozprzestrzenił się również w innych regionach świata i w wielu krajach jest uprawiany. Jest bliskim krewnym kolcowoju chińskiego. W Polsce jest rośliną uprawną, czasami dziczeje (kenofit, ergazjofigofit). Po raz pierwszy monografia szczegółowa owocu kolcowóju pospolitego - Lycii fructus pojawiła się w Farmakopei Europejskiej (Ph.Eur. 8 supl. 4). Owoce jadalne w ofercie handlowej znane są pod nazwą jagód goji.

  kłącze żabieńca babki wodnej - Rośliny trujące – rośliny zawierające tylko w niektórych swoich częściach lub w całym organizmie roślinnym substancje trujące, toksyczne dla człowieka i zwierząt, mogą to być takie substancje chemiczne jak np.: alkaloidy i glikozydy. Liczne gatunki roślin w większym lub mniejszym stopniu zawierają substancje trujące dla człowieka, jak i zwierząt, zarówno domowych, jak i dzikich. Trucizny te chronią rośliny głównie przed zjadaniem przez zwierzęta roślinożerne, czasami przed niektórymi pasożytami i chorobami. Rośliny trujące często można rozpoznać po nieprzyjemnym zapachu lub ostrym, piekącym smaku. Zwierzęta na ogół rozpoznają rośliny trujące i omijają je – jednak nie zawsze. Ludzie nauczyli się doświadczalnie rozpoznawać rośliny trujące, w większości zbadano chemiczny skład ich trucizn i oddziaływanie na ludzi i zwierzęta. Lista roślin trujących i zawartość w nich substancji trujących nie jest jednak jeszcze zamknięta. Niektóre rośliny tracą swe własności trujące po wysuszeniu – siano nie ma już własności trujących, niektóre zachowują je po wysuszeniu i długotrwałym nawet przechowywaniu. Różny jest też rozkład trucizn w roślinie. U wielu gatunków występują one w różnym stopniu w całej roślinie, u niektórych gatunków trujące są tylko określone części rośliny, np. korzenie, nasiona, ziele. Ilość trującej substancji w roślinie zależy też od wielu czynników, m.in. od pory roku (np. zimowit jesienny najbardziej trujący jest na wiosnę), od nasłonecznienia, gleby, wilgotności itp. Różna jest też wrażliwość zwierząt na te same trucizny, np. cis pospolity jest znacznie bardziej trujący dla koni, niż dla innych zwierząt roślinożernych. Przebieg zatrucia zależy od ilości spożytej rośliny i sposobu spożycia. Także rośliny słabo trujące mogą spowodować ciężkie zatrucie, a nawet śmierć, gdy zostały spożyte w większych ilościach. Wiele roślin leczniczych jest równocześnie roślinami trującymi – wszystko zależy od dawki i od sposobu użycia. Nawet niektóre rośliny uprawne, uprawiane dla celów spożywczych są trujące (szczególnie rośliny przyprawowe), gdy zostaną wykorzystane w niewłaściwy sposób, lub w nadmiernych ilościach. Zawartość trucizn w roślinach zmienia się też w czasie ich cyklu rozwojowego. U niektórych gatunków np. można spożywać młode pędy, podczas, gdy dorosłe okazy są trujące (lub odwrotnie). Wiele jest też roślin trujących wśród roślin ozdobnych.

  kora korzenia piwonii krzewiastej - Piwonia drzewiasta (Paeonia suffruticosa Andrews), ; chiń. 牡丹 – mǔdān) – roślina z rodziny piwoniowatych występująca w górskich i zalesionych rejonach zachodniego Henanu oraz Bhutanu. Jest to jeden z trzech gatunków piwonii, które mają drewniejące pędy. Według niektórych źródeł piwonia drzewiasta (razem z podgatunkami) jest jako jedyna krzewem, gdyż pozostałe gatunki krzewiaste (piwonia Delavaya z podsekcji Delavayanae Stern i Paeonia decomposita Handel – Mazzetti z podsekcji Vaginatae Stern) są w zasadzie półkrzewami. Rośliny te prawie od zawsze związane były z Chinami – tam uprawia się te wspaniałe krzewy już przeszło 2000 lat i tam powstały pierwsze ich odmiany. Piwonie drzewiaste uprawiano także – na mniejszą skalę – w Japonii i Korei. Do Europy pierwsze sadzonki tych krzewów zostały przywiezione w XVI wieku. W Polsce te rośliny nadal są mało rozpowszechnione. Spotkać je można raczej w specjalistycznych kolekcjach i ogrodach botanicznych.

  kłącze pochrzynu - Pochrzyn, jams, ignam (Dioscorea L.) – rodzaj wieloletnich pnączy z bulwiastymi kłączami. Należy do niego ponad 600 gatunków pochodzących głównie z obszarów tropikalnych. Najwięcej pochrzynów rośnie w naturze i uprawia się w Afryce Zachodniej, szczególnie w Ghanie, Nigerii oraz w Azji południowo-wschodniej, w Ameryce Południowej i na Karaibach.

  owoc derenia - Dereń jadalny, dereń właściwy (Cornus mas L.) – gatunek rośliny z rodziny dereniowatych. Pochodzi ze środkowej i południowo-wschodniej Europy i zachodniej Azji, jest uprawiany w wielu krajach świata - również w Polsce.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)