suplementy diety bez tajemnic

Unidyne

Suplement diety Unidyne (kapsułka) składający się z: ekstrakt z zielonej herbaty, pokrzywa indyjska, kofeina bezwodna, ekstrakt z wierzby białej, korzen imbiru, Citrinelle-kwas hydroksycytrynowy, zastrzeżonaa mieszanka(L-tyrozyna, fumaran karnityny, fosforan dimagnezu, dimetyloaminoetanol DMAE,lucerna siewna), Isoflavonol, opornik łatkowaty-korzeńPueraria labata, ekstrakt Garcinia cambogia. Zarejestrowano go w 2014 roku. Jego stan w rejestrze to: 0. suplement diety Unidyne został wyprodukowany przez suplementu diety, oraz zgłoszony do rejestracji przez SFD S.A., Opole.

  • Informacje o suplemencie

    Skład: ekstrakt z zielonej herbaty, pokrzywa indyjska, kofeina bezwodna, ekstrakt z wierzby białej, korzen imbiru, Citrinelle-kwas hydroksycytrynowy, zastrzeżonaa mieszanka(L-tyrozyna, fumaran karnityny, fosforan dimagnezu, dimetyloaminoetanol DMAE,lucerna siewna), Isoflavonol, opornik łatkowaty-korzeńPueraria labata, ekstrakt Garcinia cambogia
    Forma: kapsułka
    Kwalfikacja: S - Suplement diety
    Status produktu: UWAGA! Nieznany status

    Rok zgłoszenia: 2014
    Producent: Universal Nutrition, USA
    Rejestrujący: SFD S.A., Opole
    Dodatkowe informacje: firma zrezygnowała z wprowadzania do obrotu

  • Informacje o składnikach suplementu

    Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

    zielona herbata - Zielona herbata – napój przyrządzany wyłącznie z liści herbaty chińskiej (Camellia sinensis), które poddane zostały w czasie przetwarzania jedynie minimalnej oksydacji. Zielona herbata pochodzi z Chin, skąd rozpowszechniła się na inne kraje Azji, od Japonii po Bliski Wschód. Współcześnie zielona herbata rozprzestrzenia się na Zachodzie, gdzie wciąż najpopularniejszym rodzajem tego napoju jest herbata czarna. W krajach, gdzie uprawia się herbatę, wytwarza się wiele rodzajów zielonej herbaty. Różnią się od siebie z uwagi na specyficzne warunki uprawy, sposób przetwarzania i porę zbiorów. W kilku ostatnich dziesięcioleciach zielona herbata przechodziła wiele testów medycznych, których celem było ustalenie, czy rzeczywiście, jak się powszechnie sądzi, ma ona właściwości zdrowotne, a szczególnie przypisywany jej wpływ na zmniejszenie ryzyka zachorowania na choroby serca oraz na niektóre odmiany nowotworów. Sądzi się także, że spożywanie zielonej herbaty pomaga w kontrolowaniu wagi ciała.

    pokrzywa indyjska - Rośliny przyprawowe – rośliny i ich części (korzenie, kłącza, cebule, kora, kwiaty, owoce, nasiona) w stanie świeżym, wysuszonym lub po obróbce mechanicznej, stosowane jako przyprawy. Ze względu na specyficzny smak i aromat stosowane są jako dodatki do pożywienia w celu poprawienia smaku, nierzadko przypisuje się im równocześnie działanie lecznicze. Ważniejsze rośliny przyprawowe Owoce baldaszkowatych: biedrzeniec anyż (Pimpinella anisum) – anyż, kminek zwyczajny (Carum carvi) – kminek, kolendra siewna (Coriandrum sativum) – kolendra, fenkuł włoski (Foeniculum vulgare) – koper włoski, koper ogrodowy (Anethum graveolens) kmin rzymski (Cuminum cyminum) – kmin, kminek rzymski, adżwan (Trachyspermum ammi) – ajowan, selery zwyczajne (Apium graveolens) – owoce selerów.Owoce inne: badian właściwy (Illicium verum) – anyż gwiaździsty, berberys pospolity (Berberis vulgaris), borówka brusznica (Vaccinium vitis-idaea), chmiel zwyczajny (Humulus lupulus), cytrus (Citrus sp.) – naowocnia (egzokarp) zwłaszcza cytryny (C. limon) i pomarańczy (C. sinensis) – skórka cytrynowa i pomarańczowa, dereń jadalny (Cornus mas), granatowiec właściwy (Punica granatum) – granat, jałowiec pospolity (Juniperus communis) – szyszkojagody, tzw. jagody jałowca, jarząb pospolity (Sorbus aucuparia) – jarzębina, korzennik lekarski (Pimenta dioica) – ziele angielskie, melonowiec właściwy (Carica papaya) – papaja, oliwka europejska (Olea europaea), papryka (Capsicum sp.) – m.in. pieprz cayenne, pieprz czarny (Piper nigrum), pieprz długi (Piper longum), pieprz kubeba (Piper cubeba), pomidor zwyczajny (Lycopersicon esculentum) – keczup, rokitnik zwyczajny (Hippophaë rhamnoides), róża dzika (Rosa canina), sumak garbarski (Rhus coriaria), wanilia płaskolistna (Vanilla planifolia) – wanilia, laski wanilii, wawrzyn szlachetny (Laurus nobilis) – owoce wawrzynu, winorośl właściwa (Vitis vinifera) – wino, rodzynki. Nasiona: czarnuszka siewna (Nigella sativa) – czarnuszka, czarny kminek, gorczyca biała (Sinapis alba), gorczyca biała gardalska (Sinapis alba subsp. dissecta) – gorczyca gardalska, kapusta czarna (Brassica nigra) – gorczyca czarna, kapusta sitowata (Brassica juncea) – gorczyca sarepska, gorczyca brunatna, gorczyca chińska, kardamon malabarski (Elettaria cardamomum) – kardamon zielony, kakaowiec właściwy (Theobroma cacao) – kakao, kawa arabska (Coffea arabica), kola zaostrzona (Cola acuminata), kozieradka pospolita (Trigonella foenum-graecum) – kozieradka, mak lekarski (Papaver somniferum), migdałowiec pospolity (Amygdalus communis) – migdały, marcepan muszkatołowiec korzenny (Myristica fragrans) – kwiat muszkatołowy (macis, osnówka nasion), gałka muszkatołowa, rokietta siewna (Eruca vesicaria subsp. sativa) – rukola, gorczyca perska, sezam indyjski (Sesamum indicum) – sezam, soja warzywna (Glycine max) – sos sojowy. Kwiaty: bez czarny (Sambucus nigra), czapetka pachnąca, goździkowiec korzenny (Syzygium aromaticum) – goździki, kapary cierniste, kapar ciernisty (Capparis spinosa) – kapary, ketmia szczawiowa (Hibiscus sabdariffa), szafran uprawny (Crocus sativus) – szafran. Kłącza i korzenie: alpinia lekarska (Alpinia officinarum) – kałgan, chrzan pospolity (Armoracia rusticana), cykoria podróżnik (Cichorium intybus), dzięgiel litwor, arcydzięgiel litwor (Angelica archangelica), imbir lekarski (Zingiber officinale) – imbir, Kaempferia galanga – kentior, lukrecja gładka (Glycyrrhiza glabra) – lukrecja, ostryż długi (Curcuma longa) – kurkuma, szafran indyjski, pasternak zwyczajny (Pastinaca sativa) – pasternak, rzodkiewka (Raphanus sativus var. sativus), tatarak zwyczajny (Acorus calamus) – tatarak, zapaliczka cuchnąca (Ferula assa-foetida) – asafetyda.Cebule: cebula zwyczajna (Allium cepa) – cebula, czosnek askaloński (Allium ascalonicum) – szalotka, czosnek dęty (Allium fistulosum) – siedmiolatka, czosnek szczypiorek (Allium schoenoprasum) – szczypiorek, czosnek pospolity (Allium sativum) – czosnek, por (Allium ampeloprasum). Kora: cynamonowiec cejloński (Cinnamomum verum) – cynamon cejloński, cynamon seszelski, cynamonowiec wonny, kasja (Cinnamomum cassia) – cynamon chiński, cynamonowiec Burmana (Cinnamomun burmanii) – cynamon Padang, cynamon jawajski, Cinnamomum loureiroi – cynamon sajgoński. Liście i zioła: bazylia pospolita (Ocimium basilicum) – bazylia, Bergera koenigii – liście curry, biedrzeniec mniejszy (Pimpinella saxifraga), bluszczyk kurdybanek (Glechoma hederacea), bylica draganek (Artemisia dracunculus) – estragon, bylica piołun (Artemisia absynthium) – piołun, bylica boże drzewko (Artemisia abrotanum), bylica pospolita (Artemisia vulgaria), cząber ogrodowy (Satureia hortensis) – cząber, cząber górski (Satureja montana) – cząber włoski, cząber zimowy, czubrica, hyzop lekarski (Hyssopus officinalis) – hyzop, koper ogrodowy (Anethum graveolens) – koper, koperek, krwiściąg mniejszy (Sanguisorba minor), lawenda wąskolistna (Lavandula angustifolia) – lawenda, lebiodka majeranek, majeranek ogrodowy (Origanum majorana) – majeranek, lebiodka kreteńska (Origanum onites) – chmiel hiszpański, majeranek dziki, lebiodka pospolita (Origanum vulgare) – oregano (zwłaszcza O. vulgare subsp. viridulum), majeranek dziki, Lippia graveolens – oregano meksykańskie, lubczyk ogrodowy (Levisticum officinale) – lubczyk, maggi, macierzanka tymianek (Thymus vulgaris) – tymianek, Thymus zygis – tymianek hiszpański, Thymus saturejoides – tymianek saturejski, Thymus mastichina – tymianek mastix, marchewnik anyżowy (Myrrhis odorata), melisa lekarska (Melissa officinalis), mięta zielona (Mentha spicata), mięta pieprzowa (Mentha piperita), mirt zwyczajny (Myrtus communis), ogórecznik lekarski (Borago officinalis), palczatka cytrynowa (Cymbopogon citratus) – trawa cytrynowa, pietruszka zwyczajna (Petroselinum crispum) – pietruszka, pieprzyca siewna (Lepidium sativum) – rzeżucha, pokrzywa zwyczajna (Urtica dioica), portulaka pospolita (Portulaca oleracea), przytulia wonna (Galium odoratum), roszponka warzywna (Valerianella locusta), rozmaryn lekarski (Rosmarinus officinalis) – rozmaryn, rukiew wodna (Nasturtium officinale), ruta zwyczajna (Ruta graveolens), selery zwyczajne (Apium graveolens) – selery, szałwia lekarska (Salvia officinalis), szałwia muszkatołowa (Salvia sclarea), szczaw zwyczajny (Rumex acetosa) trybula ogrodowa (Anthriscus cerefolium) – trybula, wawrzyn szlachetny (Laurus nobilis) - liście bobkowe, liście laurowe, wrotycz balsamiczny (Tanacetum balsamita), wrotycz pospolity (Tanacetum vulgare).

    kofeina bezwodna - Kofeina (łac. coffeinum) – organiczny związek chemiczny, alkaloid purynowy znajdujący się w ziarnach kawy i wielu innych surowcach roślinnych. Może również być otrzymywana syntetycznie. Została odkryta przez niemieckiego chemika Friedricha Ferdinanda Rungego w 1819 roku. W zależności od źródła nazywana jest także teiną (gdy źródłem jest herbata), guaraniną (gdy pochodzi z guarany) i mateiną (gdy pochodzi z yerba mate). Kofeina jest środkiem psychoaktywnym z grupy stymulantów. Jest stosowana jako dodatek do niektórych produktów, w tym napojów energetyzujących, a także do innych napojów, przede wszystkim gazowanych (na przykład coli). Po dłuższym okresie regularnego przyjmowania kofeiny występuje zjawisko tachyfilaksji (tolerancji), czyli stopniowego osłabienia odpowiedzi biologicznej ustroju.

    ekstrakt z wierzby białej - Historia aspiryny, czyli kwasu acetylosalicylowego (ASA), i jej użycie w celach medycznych sięga czasów starożytnych, choć substancja ta w czystej postaci produkowana i sprzedawana jest od 1899 roku. Informacje o lekach sporządzanych z kory wierzby i innych roślin bogatych w salicylany pojawiały się już na papirusach spisywanych w czasach egipskich faraonów w II wieku p.n.e. Około roku 400 p.n.e. Hipokrates pisał o stosowaniu herbaty z roślin zawierających salicylany w celu obniżania gorączki, salicylanów używano również w medycynie wschodu, w czasach antycznych i średniowieczu. Lecznicze właściwości ekstraktu z kory wierzby, takie jak obniżanie gorączki oraz działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne, doceniono w połowie XVIII wieku. Lewis i Clark używali rzekomo naparu z kory wierzby w latach 1803–1806 jako remedium na gorączkę występującą u uczestników słynnej ekspedycji. Już na początku XIX wieku farmaceuci eksperymentowali i przepisywali pacjentom przeróżne środki podobne do kwasu salicylowego, składnika aktywnego zawartego w ekstrakcie z kory wierzby. W 1853 chemik Charles Frédéric Gerhardt po raz pierwszy wytworzył kwas acetylosalicylowy poprzez wymieszanie chlorku acetylu z salicylanem sodu; w drugiej połowie XIX wieku inni chemicy ustalili strukturę chemiczną tego związku i opracowali skuteczniejszą i wydajniejszą metodę syntezy. W 1897 naukowcy z przedsiębiorstwa farmaceutyczno-chemicznego Bayer rozpoczęli badania nad kwasem acetylosalicylowym, jako mniej drażniącym zamiennikiem dla typowych leków zawierających salicylany. W 1899 lek miał już nazwę Aspiryna i był sprzedawany przez Bayer na całym świecie. Słowo Aspiryna było raczej nazwą marki stworzonej przez Bayer, aniżeli ogólną nazwą samego leku, jednakże prawa firmy Bayer do marki zostały sprzedane lub w wielu krajach utracone. Do rosnącej w pierwszej połowie XX wieku popularności aspiryny przyczyniła się jej skuteczność podczas tak zwanej hiszpanki, czyli pandemii grypy w latach 1918–1919. Opłacalność produkcji aspiryny doprowadziła do zaciekłej rywalizacji i namnażania się podobnych produktów i marek. Część zgonów zanotowanych podczas pandemii z 1918 miała prawdopodobnie związek z zatruciem aspiryną. Popularność aspiryny spadła po opracowaniu paracetamolu w 1956 oraz ibuprofenu w 1962. W latach 60. i 70. XX wieku naukowcy tacy jak John Vane odkrywali podstawowe mechanizmy działania i efektów aspiryny. Badania kliniczne przeprowadzone od lat 60. do 80. wykazały efektywność aspiryny jako substancji przeciwzakrzepowej. Sprzedaż aspiryny ponownie wzrastała w ostatnich dekadach XX wieku i nadal utrzymuje się na wysokim poziomie; lek ten jest środkiem powszechnie stosowanym w celu zapobiegania atakom serca i udarom.

    fumaran karnityny - Oddychanie komórkowe – wielostopniowy biochemiczny proces utleniania związków organicznych związany z wytwarzaniem energii użytecznej metabolicznie. Oddychanie przebiega w każdej żywej komórce w sposób stały. Zachodzi ono nawet wtedy, gdy inne procesy metaboliczne zostaną zahamowane. Chociaż istnieją różnice w przebiegu procesu oddychania u poszczególnych grup organizmów, to zestaw enzymów katalizujących poszczególne reakcje składające się na oddychanie jest zbliżony u wszystkich organizmów żywych. Zachodzenie oddychania jest jednym z najczęściej stosowanych wskaźników zachodzenia procesów życiowych. Jedynie wirusy będące strukturami na pograniczu życia i cząstek chemicznych nie przeprowadzają procesu oddychania. Chociaż substratem w reakcji oddychania mogą być wszystkie związki organiczne obecne w komórkach, najczęściej ogólną reakcję oddychania komórkowego zapisuje się dla utleniania cukru – glukozy w obecności tlenu: C6H12O6 + 6O2 → 6CO2 + 6H2O Energia uwolniona w procesie utleniania związków organicznych pojawia się częściowo w postaci związku wysokoenergetycznego – ATP, który może być wykorzystany do przeprowadzania reakcji chemicznych zachodzących w komórce lub do poruszania organizmu np. w tkance mięśniowej. Proces produkcji ATP nie przebiega ze 100% sprawnością i część energii uwalniana jest w postaci ciepła. Poza węglowodanami organizmy w procesie oddychania mogą utleniać tłuszcze oraz białka, a po bardziej złożonych modyfikacjach także pozostałe związki organiczne. Dla najczęściej używanego substratu, glukozy, reakcje oddychania komórkowego zachodzą na trzech szlakach metabolicznych: Glikoliza, w której glukoza przekształcana jest do kwasu pirogronowego i powstają niewielkie ilości ATP oraz NADH. Cykl Krebsa określany także cyklem kwasu cytrynowego lub cyklem kwasów trikarboksylowych, w którym kwas pirogronowy po przekształceniu do acetylo-CoA w cyklu przemian przekształcany jest do CO2 z wytworzeniem NADH, FADH2 oraz GTP lub ATP. Oddychanie końcowe, czyli mitochondrialny łańcuch transportu elektronów i fosforylacja oksydacyjna. W tym etapie zredukowane nukleotydy NADH, FADH2 są utleniane. W efekcie szeregu reakcji powstaje woda, a uwalniana energia zamieniana jest na ATP.Pierwszy z wymienionych etapów jest charakterystyczny dla utleniania węglowodanów i zachodzi w cytozolu. Dwa pozostałe etapy zachodzą u organizmów eukariotycznych w wyspecjalizowanych organellach – mitochondriach. W komórkach prokariontów enzymy biorące udział we wszystkich etapach oddychania znajdują się w cytozolu i błonie komórkowej. Tłuszcze oraz białka mogą być także włączane w cykl Krebsa. Wcześniej jednak tłuszcze rozkładane są do acetylo-CoA w procesie β-oksydacji, a białka muszą być rozłożone na aminokwasy, te zaś pozbawione reszty aminowej. Powstałe po odłączeniu reszty aminowej ketokwasy włączane są bezpośrednio lub po przekształceniu w reakcje glikolizy i cyklu kwasu cytrynowego. U organizmów, które stale lub okresowo nie mają dostępu do tlenu, wytwarzanie energii użytecznej biologicznie może polegać na niepełnym utlenieniu związków organicznych. Proces taki nazywany jest fermentacją. W efekcie fermentacji związki organiczne ulegają zarówno utlenianiu, jak i redukcji. Drugim sposobem uzyskania energii w warunkach beztlenowych jest utlenianie związków organicznych z wykorzystaniem utlenionych związków nieorganicznych np. azotanów, siarczanów, związków żelaza lub manganu, a nawet dwutlenku węgla. Związki te służą jako akceptory elektronów w łańcuchu transportu elektronów zbliżonym do łańcucha oddechowego zachodzącego przy przenoszeniu elektronów na tlen. Pozostałe etapy oddychania nie różnią się od oddychania tlenowego. Oba procesy zachodzące w warunkach beztlenowych mogą być określane jako oddychanie beztlenowe, jednak w mikrobiologii terminem oddychania beztlenowego określa się jedynie wykorzystywanie związków nieorganicznych w roli utleniacza. Fermentacje są traktowane jako oddzielna grupa procesów metabolicznych prowadzących do uzyskania energii użytecznej metabolicznie.

    dimetyloaminoetanol dmae - Dimetyloaminoetanol lub dimetyloetanoloamina (DMAE lub DMEA; deanol), Me2NCH2CH2OH – organiczny związek chemiczny z grupy aminoalkoholi, dwumetylowa pochodna aminoetanolu. W organizmach jest prekursorem do syntezy acetylocholiny. Stosowany jako lek stymulujący ośrodkowy układ nerwowy.

    lucerna siewna - Lucerna siewna (Medicago sativa L.) – gatunek rośliny należący do rodziny bobowatych. Rodzimy obszar jego występowania to Afryka Północna (Algieria, Libia, Maroko, Tunezja), znaczna część Azji i niemal cała Europa, ale rozprzestrzenił się także na niektórych innych obszarach Afryki (Egipt, Afryka Południowa, Azory), w Australii i na Nowej Zelandii, w Finlandii, w Ameryce Północnej i Południowej. Jest uprawiany w licznych rejonach świata. W Polsce jest uprawiany, często dziczejący, kenofit.

    (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)

Tagi:  ,
{{ reviewsOverall }} / 5 Ocena użytkowników (0 głosy)
Cena0
Skuteczność0
Działania uboczne0
Opinie klientów Dodaj swoją opinię
Sortuj po:

Dodaj pierwszą opinię o tym produkcie.

Zweryfikowany
{{{review.rating_comment | nl2br}}}

Pokaż więcej
{{ pageNumber+1 }}
Dodaj swoją opinię