Maxiluten
Maxiluten w formie tabletki zawiera w składzie Cynk, Witamina C, Witamina A, Wyciąg z kwiatów aksamitki wzniesionej, Wyciąg z kwiatów róży stulistnej, Wosk carnauba, Wosk pszczeli, Czerń brylantowa, Indygotyna, Kwasy tłuszczowe, Talk, Hydroksypropyloceluloza, Dwutlenek krzemu, Dwutlenek tytanu, Sole magnezowe kwasów tłuszczowych, Hydroksypropylometyloceluloza, Luteina, Celuloza. Ten suplement diety zgłoszono do rejestracji w roku 2014. Jego status w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety Maxiluten został wyprodukowany przez Aflofarm Farmacja Polska SP. z o.o., Partyzancka 133/151, 95-200 Pabianice, Polska, oraz zgłosiła go do rejestracji firma Aflofarm Farmacja Polska SP. z o.o., Partyzancka 133/151, 95-200 Pabianice.
-
Informacje o suplemencie
Skład: Cynk, Witamina C, Witamina A, Wyciąg z kwiatów aksamitki wzniesionej, Wyciąg z kwiatów róży stulistnej, Wosk carnauba, Wosk pszczeli, Czerń brylantowa, Indygotyna, Kwasy tłuszczowe, Talk, Hydroksypropyloceluloza, Dwutlenek krzemu, Dwutlenek tytanu, Sole magnezowe kwasów tłuszczowych, Hydroksypropylometyloceluloza, Luteina, Celuloza
Forma: tabletki
Kwalfikacja: S - Suplement diety
Status produktu: weryfikacja w toku
Rok zgłoszenia: 2014
Producent: Aflofarm Farmacja Polska SP. z o.o., Partyzancka 133/151, 95-200 Pabianice, Polska
Rejestrujący: Aflofarm Farmacja Polska SP. z o.o., Partyzancka 133/151, 95-200 Pabianice
Dodatkowe informacje:
-
Informacje o składnikach suplementu
Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.
cynk - Cynk (Zn, łac. zincum) – pierwiastek chemiczny, metal przejściowy z grupy cynkowców w układzie okresowym (grupa 12). Odkryto 30 izotopów cynku z przedziału mas 54–83, z czego trwałe są izotopy 64Zn, 66Zn, 67Zn, 68Zn i 70Zn. Został odkryty w Indiach lub Chinach przed 1500 rokiem p.n.e. Do Europy wiedza o tym metalu zawędrowała dopiero w XVII wieku.
kwas askorbinowy - Kwas askorbinowy, witamina C, E300 (łac. acidum ascorbicum) – organiczny związek chemiczny z grupy nienasyconych alkoholi polihydroksylowych. Jest niezbędny do funkcjonowania organizmów żywych. Dla niektórych zwierząt, w tym ludzi, jest witaminą, czyli musi być dostarczany w pożywieniu. Jest także przeciwutleniaczem stosowanym jako dodatek do żywności.
witamina a - Witaminy A – grupa organicznych związków chemicznych zaliczanych do retinoidów (z których najważniejszy jest retinol), pełniących w organizmie funkcję niezbędnego składnika pokarmowego, rozpuszczalnej w tłuszczach witaminy. W pożywieniu pochodzenia zwierzęcego podstawową formą, w jakiej ona występuje, jest ester – palmitynian retinolu, który w jelicie cienkim ulega deestryfikacji do alkoholu – retinolu. Inne ważne pochodne związane z aktywnością witaminy A to: retinal (aldehyd) i tretynoina (kwas retinowy). Zawartość witaminy A w pożywieniu lub suplementach diety podawana jest zazwyczaj w tzw. jednostkach międzynarodowych (j.m.; ang. International Units, IU). Naukowcy opracowujący normy zalecanego dziennego spożycia posługują się z kolei najczęściej inną jednostką: mikrogramami równoważnika retinolu (ang. Retinol Activity Equivalents, RAE). Przeliczanie jednych jednostek na drugie nie jest proste (zróżnicowana dieta zawierająca 900 µg równoważnika retinolu może zawierać 3–36 tys. j.m. witaminy A): 1 IU retinolu = 0,3 µg RAE 1 IU β-karotenu w suplemencie diety = 0,15 µg RAE 1 IU β-karotenu w pożywieniu = 0,05 µg RAE 1 IU α-karotenu lub kryptoksantyny = 0,025 µg RAEWitamina A jest odporna na działanie wysokiej temperatury, jednak kontakt z żelazem lub miedzią powoduje jej zanik.
wyciąg z kwiatów róży stulistnej - Róża (Rosa L.) – rodzaj krzewów należących do rodziny różowatych (Rosaceae). Znanych jest 150–200 gatunków występujących na półkuli północnej, czasem podaje się nawet dwukrotnie większą liczbę, co wynika z różnego traktowania taksonów. Większość ozdobnych odmian róży rozmnaża się przez okulizację na podkładkach z dzikich róż. Różami zajmuje się nauka rodologia – gałąź botaniki.
wosk carnauba - Carnauba, także karnauba (łac. Cera Carnauba) – naturalny wosk roślinny pozyskiwany z liści kopernicji, palmy Copernicia cerifera, rosnącej w Brazylii. Wydziela się w postaci drobnych łusek z liści palmowych. Ma barwę od jasnozielonawej do brudnoszarej, a po oczyszczeniu żółtawą lub białą. Topnieje w temperaturze od 80 do 85 °C. Ma ciężar właściwy 0,990-0,999. Jest najtwardszym ze znanych obecnie wosków naturalnych. Używany jest do utwardzania wosku pszczelego, w konserwacji dzieł sztuki, a także do produkcji niektórych żelków oraz otoczki/glazury tic-taców. Rozpuszcza się w benzenie, wrzącym eterze i alkoholu.
wosk pszczeli - Wosk pszczeli (wosk żółty, łac. Cera flava) – wydzielina gruczołów woskowych pszczół służąca im do budowania plastrów w ulu. Gruczoły woskowe pszczół znajdują się na spodniej części odwłoka pszczoły robotnicy. Produkcja wosku zależy od jej wieku. Największa jest w trzecim tygodniu życia pszczoły. W temperaturze pokojowej jest ciałem stałym. Topi się przy 62-72 °C (w zależności od składu). Jego ciężar właściwy wynosi 0,954-0.969 g /cm³. Wydzielony na powierzchni odwłoka pszczoły ma barwę białawą i jest nieco przezroczysty. Ciemniejsze zabarwienie wosku plastra spowodowane jest domieszką kitu pszczelego oraz zanieczyszczeniami. W miarę upływu czasu wosk w plastrze zmienia barwę na ciemnożółtą a nawet ciemnobrązową. W przemyśle spożywczym posiada oznaczenie E-901. Syntetyczny wosk pszczeli jest wysoce rafinowanym produktem ropy naftowej.
czerń brylantowa - Czerń brylantowa PN (E151) − organiczny związek chemiczny, dwuazowy barwnik spożywczy, który rozpuszczony w wodzie daje granatowo-fioletowe zabarwienie. Znajduje zastosowanie w barwieniu niektórych wyrobów cukierniczych oraz napojów spirytusowych. Jest zakazany w Stanach Zjednoczonych. Dopuszczalne dzienne spożycie wynosi 1-5 mg/kg ciała.
indygotyna - Indygokarmin, indygotyna – organiczny związek chemiczny, disulfonowa pochodna indyga, niebieski barwnik syntetyczny, wskaźnik pH i wskaźnik redoks. Stosowany jest w medycynie, przemyśle barwników (między innymi jako barwnik spożywczy o numerze E132) i jako odczynnik chemiczny. Jako wskaźnik pH, w roztworach silnie zasadowych przyjmuje barwę żółtą, w innych zaś niebieską; w pH pośrednim ma barwę zieloną. Zmiana barwy zachodzi w zakresie pH 11,7–14,0. Może być stosowany jako wskaźnik redoks (niebieski w formie utlenionej, żółty w formie zredukowanej), gdyż łatwo i odwracalnie ulega redukcji do leukoindygokarminu, za pomocą na przykład pyłu cynkowego lub glukozy. Podczas stopniowej redukcji cukrem w środowisku zasadowym barwa roztworu zmienia się na żółtą, poprzez pośredni związek o barwie czerwonej. Leukoindygokarmin jest czułym wskaźnikiem umożliwiającym wykrywanie tlenu.
kwasy tłuszczowe - Kwasy tłuszczowe – kwasy monokarboksylowe o wzorze ogólnym R-COOH (R oznacza łańcuch węglowodorowy, a COOH jest grupą karboksylową znajdującą się na końcu tego łańcucha). Pojęcie kwasów tłuszczowych bywa rozszerzane na wszystkie alifatyczne niecykliczne kwasy karboksylowe. Kwasy tłuszczowe występujące naturalnie wchodzą w skład tłuszczów lub występują w postaci „wolnej” (tzn. wolne kwasy tłuszczowe, FFA, z ang. free fatty acids). Połączenie 3 cząsteczek kwasów tłuszczowych z cząsteczką glicerolu tworzy triglicerydy. Łańcuch węglowodorowy naturalnych kwasów tłuszczowych jest zazwyczaj prosty (nierozgałęziony) i może zawierać kilka wiązań podwójnych (o konfiguracji Z). Dla kwasów zawierających 10 lub więcej atomów węgla stosuje się określenie wyższe kwasy tłuszczowe. Naturalne kwasy tłuszczowe zbudowane są z parzystej liczby atomów węgla, a ich liczba wynosi najczęściej 12–20. Od niższych kwasów karboksylowych różnią się głównie tym, że z powodu przewagi części hydrofobowej nad hydrofilową są nierozpuszczalne w wodzie i mają neutralne pH. Kwasy tłuszczowe często oznacza się w notacji n:m, gdzie n to liczba atomów węgla w cząsteczce (wliczając w to atom zawarty w grupie karboksylowej), zaś m to liczba wiązań podwójnych między nimi. W przyrodzie występują w postaci estrów z gliceryną, czyli tłuszczów, z których otrzymuje się je przez hydrolizę. Nasycone kwasy tłuszczowe można także uzyskać przez katalityczne uwodornienie odpowiednich kwasów nienasyconych. Kwasy tłuszczowe wykorzystywane są do produkcji mydła, farb olejnych, leków i kosmetyków. Poza tym wykorzystuje się je w przemyśle spożywczym (masło, oleje, smalec, margaryna), oraz jako paliwa (stearyna w świecy) także w postaci tłuszczów (lampki olejowe). Kwasy tłuszczowe pełnią istotną rolę biologiczną, głównie jako materiał energetyczny i zapasowy. W wyniku procesu β-oksydacji Knoopa są rozkładane do reszt acetylowych związanych tioestrowo z koenzymem A. Powstały acetylokoenzym A ulega w cyklu Krebsa rozkładowi z utlenieniem do CO2 i wydzieleniem atomów wodoru, które są następnie utleniane do wody w łańcuchu oddechowym. Kwasy tłuszczowe są ważnym zapasowym materiałem energetycznym, przechowywanym w postaci trójglicerydów w tkance tłuszczowej. W wyniku utleniania kwasów tłuszczowych powstaje energia potrzebna do procesów życiowych. Mogą być syntezowane w procesie liponeogenezy. W zależności od obecności i liczby wiązań nienasyconych kwasy tłuszczowe dzielą się na nasycone i nienasycone (jedno- i wielonienasycone).
talk - Talk – minerał z gromady krzemianów. Należy do grupy minerałów pospolitych. Nazwa pochodzi od arabskiego słowa talk oznaczającego mikę i nawiązuje do podobieństwa tych minerałów. Z kolei po łacinie talcus to tłuszcz, stąd w dawnej polszczyźnie czasem używano nazwy łojek.
hydroksypropyloceluloza - Substancje pomocnicze – substancje pochodzenia naturalnego lub syntetyczne (związki chemiczne) oraz ich mieszaniny wchodzące w skład postaci leku, które swoim działaniem nie wywierają wpływu farmakologicznego na organizm chorego, ani nie wchodzą w niepożądane reakcje wpływające na trwałość leku. Substancje pomocnicze w przeciwieństwie do czynnych stanowią tę część składników leku, która nie bierze udział w poprawie jego stanu, ale może ułatwiać przyjęcie leku. Niektórych substancji (np. sacharoza, glukoza, galaktoza, skrobia pszeniczna, laktoza, aspartam) nie można stosować w określonych jednostkach chorobowych (lub można stosować tylko w ograniczonych ilościach). Substancje pomocnicze w produkcie leczniczym: nadają właściwą postać leku, decydują o właściwościach fizycznych produktu leczniczego, zwiększają trwałość substancji leczniczej, poprawiają wygląd i smak leku, mają wpływ na szybkość uwalniania i wchłaniania substancji leczniczej (zwiększają jego biodostępność);
dwutlenek krzemu - Ditlenek krzemu, krzemionka (nazwa Stocka: tlenek krzemu(IV)), SiO2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenków, w którym krzem występuje na IV stopniu utlenienia. Zwykle jest krystalicznym ciałem stałym o dużej twardości. Występuje powszechnie na Ziemi jako minerał kwarc – składnik różnego rodzaju skał, piasku i wielu minerałów. Tworzy kamienie półszlachetne.
dwutlenek tytanu - Tlenek tytanu(IV), biel tytanowa, TiO2 – nieorganiczny związek chemiczny, tlenek tytanu na IV stopniu utlenienia.
hydroksypropylometyloceluloza - Hypromeloza (łac. hypromellosum), skrótowiec od (hydroksypropylo)metyloceluloza, HPMC – organiczny związek chemiczny, pochodna celulozy, w której część grup hydroksylowych została alkilowana grupami metylowymi i 2-hydroksypropylowymi. Stosowana jako lek zwilżający, dodatek do żywności (E464), dodatek do klejów, farb, materiałów budowlanych i innych. Ma postać białego, żółtawobiałego lub szarawobiałego proszku (lub granulek), higroskopijnego po wysuszeniu. Jest rozpuszczalna w wodzie, praktycznie nierozpuszczalna w etanolu, toluenie i acetonie.
luteina - luteina – żółty barwnik organiczny luteina – potoczna nazwa progesteronu Luteina – lek zawierający syntetyczny progesteron
celuloza - Celuloza (z łac. cellula – „komórka”) – nierozgałęziony biopolimer, polisacharyd zbudowany liniowo z 3000–14 000 cząsteczek D-glukozy połączonych wiązaniami β-1,4-glikozydowymi (masa molowa 160–560 kg/mol). Łańcuchy te mają długość około siedmiu mikrometrów. Wiązanie β przyczynia się do utworzenia sztywnych, długich nitek, które układają się równolegle, tworząc micele połączone mostkami wodorowymi.
(źródło informacji o składnikach: Wikipedia)
{{ reviewsOverall }} / 5 Ocena użytkowników (0 głosy)Cena0Skuteczność0Działania uboczne0