Himalaya Lukol

Suplement diety Himalaya Lukol zawiera w składzie: Butea frondosa, Commiphora wightii, Wrightia tinctoria, Piper nigrum, Triphala (mieszanka Emblica officinalis, Terminalia bellirica, Terminalia chebula), Zingiber officinale, Aegle marmelos, Santalum album, Cuminum cyminum, Mesua ferrea, Elettaria cardamomum, Myristica fragrans, Areca catechu, Adhatoda zeylanica, Boerhaavia diffusa, Rauwolfia serpentina, Asparagus racemosus, Hygrophila auriculata, Woodfordia fruticosa. Zgłoszono go do rejestracji w roku 2019. Jego obecny stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. Ten suplement diety został wyprodukowany przez The Himalaya Drug Company,, oraz zgłoszony do rejestracji przez NDX Group Paweł Kielak.

• Informacje o suplemencie

  Skład: Butea frondosa, Commiphora wightii, Wrightia tinctoria, Piper nigrum, Triphala (mieszanka Emblica officinalis, Terminalia bellirica, Terminalia chebula), Zingiber officinale, Aegle marmelos, Santalum album, Cuminum cyminum, Mesua ferrea, Elettaria cardamomum, Myristica fragrans, Areca catechu, Adhatoda zeylanica, Boerhaavia diffusa, Rauwolfia serpentina, Asparagus racemosus, Hygrophila auriculata, Woodfordia fruticosa
  Forma: tabletka
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2019
  Producent: The Himalaya Drug Company,
  Rejestrujący: NDX Group Paweł Kielak
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  wrightia tinctoria - Jean Henri Jaume Saint-Hilaire (ur. 29 października 1772 w Grasse, zm. 19 czerwca 1845 w Paryżu) – francuski przyrodnik i malarz naturalista, twórca botanicznych ilustracji. Do 1800 służył w armii francuskiej, wziął udział m.in. w kampanii włoskiej. Po opuszczeniu wojska podjął studia przyrodnicze. W 1805 wydał na własny koszt pierwsze poważne dzieło Exposition des familles naturelles et de la germination des plantes, contentant la description de 2 337 genres et d'environ 4 000 espèces, 112 planches dont les figures ont ete dessinées par l'auteur. W latach 1808-1809 oraz 1819-1822 opublikował dziesięć tomów Plantes de la France décrites et peintes d’après nature, zawierających tysiące ilustracji jego autorstwa. Jaume interesował się również gospodarką leśną, od 1831 był członkiem Académie d'agriculture de France. Prowadził badania nad wykorzystaniem barwnika roślinnego Wrightia tinctoria, w celu wykorzystania go w zastępstwie tradycyjnego indygo. Jako autor wielu ważnych nazw naukowych różnych taksonów roślin został upamiętniony w nomenklaturze botanicznej. Przy nazwach naukowych jego autorstwa podawany jest skrót J. St.-Hil. (m.in. dla rodzin amarylkowate i werbenowate).

  piper nigrum - Pieprz czarny (Piper nigrum L.) – gatunek rośliny z rodziny pieprzowatych. Wywodzi się z południowo-wschodnich Indii, jest uprawiany w wielu krajach strefy tropikalnej. Pieprz czarny uprawiany jest jako roślina użytkowa w tropikalnych rejonach o klimacie gorącym i wilgotnym. Uprawia się go dla owoców (pestkowców), z których otrzymuje się znany pieprz przyprawowy. Znany jest także od dawna jako roślina pokojowa.

  terminalia bellirica - Migdałecznik, wyżyca, katappa (Terminalia) – rodzaj roślin z rodziny trudziczkowatych (Combretaceae). Obejmuje ok. 150–190 gatunków. Występują one na wszystkich kontynentach w strefie międzyzwrotnikowej (w tym 34 gatunki w Ameryce Środkowej). Liczne gatunki wykorzystywane są jako źródło drewna, tanin, barwników, gum oraz sadzone jako drzewa ozdobne i ocieniające.

  terminalia chebula - Migdałecznik, wyżyca, katappa (Terminalia) – rodzaj roślin z rodziny trudziczkowatych (Combretaceae). Obejmuje ok. 150–190 gatunków. Występują one na wszystkich kontynentach w strefie międzyzwrotnikowej (w tym 34 gatunki w Ameryce Środkowej). Liczne gatunki wykorzystywane są jako źródło drewna, tanin, barwników, gum oraz sadzone jako drzewa ozdobne i ocieniające.

  zingiber officinale - Imbir lekarski (Zingiber officinale Rosc.) – gatunek rośliny uprawnej z rodziny imbirowatych (Zingiberaceae). W stanie dzikim obecnie nie występuje. Pochodzi prawdopodobnie z Melanezji.

  aegle marmelos - Kleiszcze smakowite (Aegle marmelos), syn. klejowiec jadalny – gatunek rośliny należący do rodziny rutowatych. Pochodzi z Półwyspu Indyjskiego i Indochin, jest uprawiany również w innych rejonach.

  santalum album - Sandałowiec biały (Santalum album) – gatunek niewielkiego, powoli rosnącego drzewa. Występuje naturalnie na suchych obszarach subkontynentu indyjskiego. Jest półpasożytem, czerpiącym substancje odżywcze z korzeni innych drzew, bez większej szkody dla gospodarzy. Gatunek zagrożony ze względu na nadmierną eksploatację i utratę naturalnych siedlisk. Z tego względu w Indiach wprowadzono zakaz eksportu drewna. Jest uprawiany w innych krajach tropikalnych, takich jak Chiny, Sri Lanka, Indonezja, Malezja, Filipiny i Australia. Zarówno drewno jak i kora posiadają przyjemny, długo utrzymujący się aromat, dzięki zawartości santanolu i santalenu.

  cuminum cyminum - Kmin rzymski (kmin, kumin, kmin egipski, kmin pluskwi) Cuminum cyminum L. – gatunek rośliny jednorocznej, należący do rodziny selerowatych. Prawdopodobnie pochodzi ze wschodnich rejonów nad Morzem Śródziemnym. Nie występuje już w stanie dzikim, można go spotkać wyłącznie w uprawach.

  mesua ferrea - Rozbiał (Mesua L.) – rodzaj roślin z rodziny gumiakowatych (Calophyllaceae). Obejmuje 5–7 gatunków. Cztery z nich są endemitami Ghatów Zachodnich w Indiach, a zasięg całego rodzaju obejmuje poza Półwyspem Indyjskim Sri Lankę, Półwysep Indochiński i Archipelag Malajski. Najszerzej rozprzestrzeniony gatunek – Mesua ferrea – jako introdukowany rośnie także w Chinach. Drzewa z gatunku Mesua ferrea traktowane są jako święte w Indiach i w Wietnamie, gdzie sadzone są przy świątyniach. Jest to jedno z tzw. drzew żelaznych – jest tak twarde i ciężkie, że nie nadaje się do obróbki siekierami, lecz wyłącznie maszynowej. Wykorzystywane jest do wyrobu słupów, podkładów kolejowych i na fornir, dawniej wykonywano z niego włócznie. Pachnące kwiaty wykorzystywane są w lecznictwie, kosmetyce (w tym w przemyśle perfumeryjnym) oraz do aromatyzowania wypełnienia poduszek. Nasiona zawierają 79% oleju i stanowią główne źródło tego surowca dla ludu Dai. Ze względu na znaczenie użytkowe i ozdobne kwiaty gatunek M. ferrea jest popularnie uprawiany, zwłaszcza w Indiach i na Jawie.

  elettaria cardamomum - Kardamon malabarski (Elettaria cardamomum (L.) Maton) – gatunek byliny należący do rodziny imbirowatych (Zingiberaceae Lindl.). Posiada wiele synonimów: kardamon cejloński, długi, indyjski, jawajski, zwyczajowo nazywany jest po prostu kardamonem. Występuje w stanie dzikim na Półwyspie Indyjskim i na Cejlonie, Chinach i Indonezji, przeniesiony i zaaklimatyzowany w Ameryce Środkowej.

  myristica fragrans - Muszkatołowiec korzenny, muszkatowiec, muszkat (Myristica fragrans Houtt.) – gatunek drzewa z rodziny muszkatołowcowatych. Pochodzi ono z Wysp Banda (części Moluków zwanych Wyspami Korzennymi, będących częścią Archipelagu Malajskiego). Jego nasiona znane są jako przyprawa gałka muszkatołowa.

  areca catechu - Areka katechu (Areca catechu L.) – gatunek rośliny należący do rodziny arekowatych (Arecaceae), dawniej nazywanych palmowatymi (Palmaceae). Ma wiele nazw zwyczajowych: palma betelowa, palma kateszowa, pinang, żuwina, żuwna katechu, żuwipalma malajska, kapustna palma. Pochodzi z Filipin, jest uprawiana w krajach o klimacie tropikalnym.

  adhatoda zeylanica - Justicia adhatoda – gatunek rośliny z rodziny akantowatych. Pochodzi prawdopodobnie z obszaru od Pakistanu, poprzez Indie, Nepal, Sri Lankę, po Malezję i Indonezję. Na obszarze tym i szeroko w strefie tropikalnej jest uprawiany. W naturze rośnie na przydrożach i w zaroślach. Ze względu na działanie przeciwskurczowe roślina wykorzystywana jest w systemach medycznych ajurweda i unani do leczenia zapalenia oskrzeli, astmy, żółtaczki i w czasie gorączki. Uprawiana jest także jako roślina ozdobna.

  rauwolfia serpentina - Rauwolfia żmijowa, zgrzyn żmijowy (Rauvolfia serpentina) – roślina z rodziny toinowatych, występująca w Azji południowej i południowo-wschodniej, od Indii do Chin. Zawiera znaczne ilości aktywnych alkaloidów i z tego względu stanowi surowiec zielarski.

  asparagus racemosus - Szparag lekarski (Asparagus officinalis L.) – gatunek byliny z rodziny szparagowatych. Występuje naturalnie w obszarze śródziemnomorskim i na terenach przyległych. Jest jedynym jadalnym przedstawicielem rodzaju szparag (Asparagus) i jako roślina uprawna rozpowszechniony został na całym świecie, z największym obecnie ośrodkiem produkcji w Chinach. Jest warzywem cenionym ze względu na walory smakowe i lekkostrawność, przy czym jadalne są młode pędy zwane zwyczajowo szparagami lub wypustkami szparagów. W ofercie handlowej obecne są białe i zielone wypustki, które mimo różnic są pędami tego samego gatunku. Różna barwa wypustek wynika z różnego sposobu uprawy – zielone wypustki wyrastają nad powierzchnię gruntu, a białe rosną przysypane ziemią. Szparag lekarski stosowany jest także jako roślina ozdobna i lecznicza, choć w Polsce od wielu lat nie jest jednak umieszczany w oficjalnym wykazie roślin leczniczych. Według medycyny ludowej oraz wzmianek w literaturze pięknej bywają uważane za afrodyzjak. Współczesne badania potwierdziły jego działanie moczopędne, ułatwiające defekację, hipotensyjne (tj. obniżające nadciśnienie tętnicze – dzięki poprawie stosunku jonów potasu do sodu), a także dużą zawartość witamin, soli mineralnych i przeciwutleniaczy.

  hygrophila auriculata - Nadwódka (Hygrophila R.Br.) – rodzaj roślin należących do rodziny akantowatych (Acanthaceae). Obejmuje w zależności od ujęcia systematycznego od ok. 25 do ok. 100 gatunków (The Plant List wymienia 46 gatunków o nazwach zweryfikowanych). Rośliny te rosną w strefie tropikalnej i w większości związane są z siedliskami wodnymi i bagiennymi. Rozprzestrzeniane są przez ptaki wodno-błotne, do których nóg przylepiają się ich lepkie nasiona. Liczne gatunki uprawiane są jako rośliny akwariowe, najczęściej: nadwódka szerokolistna (dębolistna, bluszczowa) H. corymbosa, nadwódka trójkwiatowa H. difformis i nadwódka wielonasienna H. polysperma. Do walorów tych roślin, poza efektownym wyglądem, należą: małe wymagania, szybki (na ogół) wzrost i łatwość rozmnażania z sadzonek – nadają się one do każdego akwarium słodkowodnego. W dodatku duża różnorodność odmian (zwłaszcza H. corymbosa) pozwala dobrać rośliny z szerokiego spektrum różniącego się ubarwieniem i kształtem liści oraz formą wzrostu. Gdy pędy nadwódek wyrosną ponad powierzchnię wody – zakwitają. Nadwódka trójkwiatowa jest częstym chwastem pól ryżowych w Azji Południowo-Wschodniej. H. obovata (H. schullii) w Indiach i na Sri Lance jest spożywana jako warzywo (na podobieństwo szpinaku), a lokalnie także wykorzystywana w ziołolecznictwie. Niektóre gatunki zawleczone poza obszar naturalnego występowania rozprzestrzeniają się inwazyjnie, np. azjatycka nadwódka wielonasienna w południowo-wschodniej części USA, a także azjatycka Hygrophila costata w północno-wschodniej Australii.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)