Blue Ray

Suplement diety Blue Ray (płyn) składający się z: Kationy:, Magnez, Wapń, Sód, Żelazo , Potas , Mangan, Jony amonowe, Aniony:, Chlorek, Bromki, Jodki, Siarczany, Aniony wodorowęglanowe. Zarejestrowano go w 2011 roku. Jego stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety Blue Ray został wyprodukowany przez suplementu diety, oraz zgłoszony do rejestracji przez NANOACTIV Sp. z o.o. Katowice.

• Informacje o suplemencie

  Skład: Kationy:, Magnez, Wapń, Sód, Żelazo , Potas , Mangan, Jony amonowe, Aniony:, Chlorek, Bromki, Jodki, Siarczany, Aniony wodorowęglanowe
  Forma: płyn
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2011
  Producent: NANOACTIV Sp. z o.o. Katowice
  Rejestrujący: NANOACTIV Sp. z o.o. Katowice
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  kationy: - Kation − jon o ładunku dodatnim (+), w którym występuje nadmiar protonów w stosunku do elektronów. W środowisku elektrycznie obojętnym takie indywiduum chemiczne występuje zawsze w obecności jonu o ładunku przeciwnym, czyli anionu (zasada zachowania ładunku). Kationy mogą być zarówno organiczne, jak i nieorganiczne. Podczas elektrolizy stopionych soli, jak i roztworów ze zdysocjowaną substancją jonową, kationy podążają do elektrody ujemnej (o dodatnim potencjale) zwanej katodą.

  magnez - Magnez (Mg, łac. magnesium) – pierwiastek chemiczny, metal ziem alkalicznych (druga grupa główna układu okresowego). Ma trzy stabilne izotopy: 24Mg, 25Mg oraz 26Mg. Magnez po raz pierwszy został uznany za pierwiastek przez Josepha Blacka (1755), zaś wyodrębniony w formie czystej w 1808 roku przez Humphry’ego Davy’ego, który nadał mu łacińską nazwę. Polską nazwę jako pierwszy zaproponował Filip Neriusz Walter.

  wapń - Wapń (Ca, łac. calcium; nazwa ta pochodzi od łacińskiego rzeczownika calx – wapno, co oznacza więc „metal z wapna”) – pierwiastek chemiczny z grupy berylowców (metali ziem alkalicznych) w układzie okresowym.

  sód - Sód (Na, łac. natrium) – pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 11, metal z I grupy układu okresowego, należący do grupy metali alkalicznych. Miękki, srebrzystobiały, silnie reaktywny. Pojedynczy elektron na powłoce walencyjnej szybko przekazuje, stając się kationem Na+. Jedyny stabilny izotop sodu to 23Na. W przyrodzie pierwiastek ten nie występuje w stanie wolnym; można go otrzymać z tworzonych przezeń związków. Sód jest szóstym najbardziej rozpowszechnionym pierwiastkiem w skorupie ziemskiej. Występuje w wielu minerałach, takich jak: skaleń, sodalit, czy sól kamienna (chlorek sodu, NaCl). Po raz pierwszy sód wyizolował Humphry Davy w 1807 r. przez elektrolizę wodorotlenku sodu. Spośród wielu innych użytecznych związków sodu wodorotlenek sodu (ług) stosuje się w procesie wytwarzania mydła, a chlorek sodu (sól spożywcza) jest stosowany jako środek do odladzania oraz jako składnik odżywczy dla ludzi i zwierząt. Sód jest niezbędnym pierwiastkiem do prawidłowego funkcjonowania organizmów wszystkich zwierząt oraz niektórych roślin.

  Żelazo - Żelazo (Fe, łac. ferrum) – pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 26, metal z VIII grupy pobocznej układu okresowego, należący do grupy metali przejściowych. Pod względem masy żelazo jest najczęściej występującym pierwiastkiem chemicznym na Ziemi. Stanowi większość składu jej jądra zewnętrznego i wewnętrznego. Jest także czwartym najbardziej powszechnym pierwiastkiem w skorupie ziemskiej. Dostatek tego pierwiastka w strukturze planet skalistych podobnych do Ziemi wiąże się z obfitą jego produkcją w procesie fuzji jądrowej w gwiazdach o dużej masie, w której żelazo jest ostatnim pierwiastkiem, wytworzenie którego wiąże się z uwolnieniem energii. Pierwiastki o większej liczbie atomowej powstają w wyniku gwałtownego wybuchu supernowej, która rozrzuca w przestrzeń radionuklidy, będące także prekursorem stabilnego żelaza.

  potas - Potas (K, łac. kalium) – pierwiastek chemiczny z grupy metali alkalicznych w układzie okresowym i liczbie atomowej 19.

  mangan - Mangan (Mn, łac. manganum) – pierwiastek chemiczny należący w układzie okresowym do grupy metali przejściowych. Ma 15 izotopów z przedziału mas 49–62 i izomery jądrowe 51m, 52m, 54m. Trwały jest tylko izotop 55, który stanowi niemal 100% składu izotopowego manganu występującego w naturze.

  jony amonowe - Jon amonowy, jon amoniowy – kation powstający przez przyłączenie jonu wodorowego do cząsteczki amoniaku. Występuje w solach amonowych. Ma kształt tetraedru. Jon amonowy powstaje w roztworze wodnym amoniaku: NH3 + H2O → NH4+ + OH−.Jon amonowy wykazuje podobne właściwości do jonów litowców (w szczególności do jonu K+). Podobieństwo jest na tyle duże, że nawet udaje się otrzymać amalgamat amonowy. Tworzy się on podczas elektrolizy soli amonowych z użyciem katody rtęciowej, jak również w wyniku działania amalgamatem sodu na ich stężone roztwory. Jony amonowe można wykrywać i oznaczać za pomocą odczynnika Nesslera.

  aniony: - Anion – jon o ładunku ujemnym. Anion to każde indywiduum chemiczne, w którym występuje nadmiar elektronów w stosunku do protonów. Podczas elektrolizy anion podąża do elektrody dodatniej, zwanej anodą. Przeciwieństwem anionu jest jon dodatni, czyli kation. Aniony mogą być otrzymywane poprzez: redukcję niemetali, redukcję kwasów, jonizację cząstek polarnych.Aniony dzielą się na: aniony proste – np. Cl−, S2−; aniony złożone – np. CN−, CO2−3, HCO−3, SO2−4; aniony kompleksowe – np. PtCl2−6

  chlorek - Chlorki – ogólna nazwa związków chemicznych, soli kwasu solnego lub innych związków zawierających chlor. W chemii nieorganicznej chlorkami nazywa się: sole kwasu solnego; pochodne kwasów, w których przynajmniej jedna grupa OH została zastąpiona przez atom chloru (chlorki kwasowe).W chemii organicznej określenie chlorki obejmuje: związki organiczne, będące solami (np. chlorki amin czwartorzędowych; sole kwasu solnego i amin niższego rzędu nazywa się chlorowodorkami) związki zawierające atom chloru przyłączony bezpośrednio do atomu węgla. Spośród takich związków z ugrupowaniem C-Cl wyróżnić można reaktywne chlorki acylowe, np. chlorek acetylu oraz stosunkowo inertne chlorowe pochodne węglowodorów, np. chlorek winylu.Większość soli chlorkowych jest dobrze rozpuszczalna w wodzie. Kationy, których chlorki są słabo rozpuszczalne, zostały wyodrębnione w I grupę kationów. Są to: AgCl, PbCl2 oraz Hg2Cl2. W chemii analitycznej do oznaczania chlorku stosuje się metody: Mohra i Volharda. Sole chlorkowe zawierają anion chlorkowy: Cl−. Jony te pełnią ważną funkcję w komórkach organizmów żywych. Działanie enterotoksyny (toksyny przecinkowca cholery) jest związane z zaburzeniem gospodarki jonu Cl−. Najbardziej znaną nieorganiczną solą chlorkową jest chlorek sodu, główny składnik soli kuchennej. Jest on również najbardziej powszechną solą rozpuszczoną w oceanach.

  bromki - Bromki – grupa nieorganicznych związków chemicznych, soli kwasu bromowodorowego (HBr). Brom w bromkach jest zawsze jednowartościowy (występuje w postaci anionu bromkowego Br−), np. bromek sodu, bromek potasu, bromek magnezu, bromek żelaza(III) czy bromek srebra. Do bromków zaliczają się również związki powstałe z połączenia bromu z grupą alkilową lub grupą arylową, w których brom nie występuje w postaci jonowej, zaś wytwarza wiązanie kowalencyjne spolaryzowane, np. bromek metylu lub bromek fenylu.

  jodki - Jodki – grupa związków chemicznych, zarówno organicznych (np. jodek metylu), jak i nieorganicznych (np. jodek potasu), w których przynajmniej jeden atom jodu połączony jest z atomem o niższej elektroujemności.

  siarczany - Siarczany (nazwa systematyczna: tetraoksydosiarczany(2−); w systemie Stocka: siarczany(VI); daw. witriole lub koperwasy) – sole lub estry kwasu siarkowego.

  aniony wodorowęglanowe - Luka anionowa (LA) – różnica stężenia Na+ i sumy stężeń Cl- i HCO3- (głównych kationów i anionów osocza) lub różnica pomiędzy sumą stężeń nieoznaczonych kationów (ΣNK) i nieoznaczonych anionów (ΣNA). Przez symbol ΣNK rozumiemy sumę stężeń kationów innych niż Na+ (K+, Mg2+), a poprzez ΣNA sumę stężeń anionów innych niż HCO3- i Cl- (białek, fosforanów, siarczanów, kreatyniny, kwasów organicznych). W warunkach homeostazy organizmu sumy stężeń kationów i anionów są sobie równe. Oznaczenie stężeń wszystkich kationów i anionów jest kłopotliwe, dlatego przyjęto oznaczanie 3 najważniejszych – sodu, wodorowęglanów i chlorków. W warunkach prawidłowych LA wynosi 8 – 14 mEq/l. Wzrasta w stanach, kiedy w organizmie rośnie liczba anionów białkowych, anionów kwasów organicznych i nieorganicznych lub na skutek hipomagnezemii. Służy różnicowaniu kwasic metabolicznych. Dzieli się je na kwasice z niepodwyższoną luką anionową i hiperchloremią i przebiegające z podwyższoną luką anionową i hipochloremią.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)