“Apifito” Balsam wzmacniający na stawy

Suplement diety “Apifito” Balsam wzmacniający na stawy zawiera w składzie: korzeń siedmiopalecznika błotnego, orzeszki cedrowe, korzeń różeńca górskiego, owoce róży girlanndowej, korzeń hedysarum thenium, kwiat rumianku lekarskiego, korzeń lukrecji gładkiej, ziele skrzypu polnego, owoce głogu syberyjskiego, propolis. Zgłoszono go do rejestracji w roku 2012. Jego obecny stan w rejestrze to: 0. Ten suplement diety został wyprodukowany przez OOO Ałtaj-Starowier Rosja, oraz zgłoszony do rejestracji przez Przedsiębiorstwo Pszczelarskie Tomasz Łysoń Sp. z o.o. Sp. Komandytowa Sułkowice.

• Informacje o suplemencie

  Skład: korzeń siedmiopalecznika błotnego, orzeszki cedrowe, korzeń różeńca górskiego, owoce róży girlanndowej, korzeń hedysarum thenium, kwiat rumianku lekarskiego, korzeń lukrecji gładkiej, ziele skrzypu polnego, owoce głogu syberyjskiego, propolis
  Forma: płyn
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: UWAGA! Nieznany status
  
  Rok zgłoszenia: 2012
  Producent: OOO Ałtaj-Starowier Rosja
  Rejestrujący: Przedsiębiorstwo Pszczelarskie Tomasz Łysoń Sp. z o.o. Sp. Komandytowa Sułkowice
  Dodatkowe informacje: firma zrezygnowała z wprowadzania do obrotu
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  orzeszki cedrowe - Sosna syberyjska (Pinus sibirica Du Tour) – gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Nazywana także limbą syberyjską lub cedrem syberyjskim. Występuje w Azji – od 58°E w górach Ural na wschód do 126°E w Paśmie Stanowym w południowej Jakucji, oraz od miasta Igarka na 68°N w dolinie dolnego Jeniseju, na południe do 45°N w centralnej Mongolii. Obszar ten obejmuje chińskie prowincje: Heilongjiang, Mongolia Wewnętrzna, Sinciang.

  korzeń różeńca górskiego - Różeniec górski (Rhodiola rosea L.) – gatunek rośliny należący do rodziny gruboszowatych. Występuje na całym obszarze wokółbiegunowym – w Ameryce Północnej, Europie, Azji. W Polsce występuje wyłącznie w Sudetach i Karpatach, tylko na terenie parków narodowych. Gatunek rodzimy. Inna popularna nazwa złoty korzeń.

  kwiat rumianku lekarskiego - Nagietek lekarski (Calendula officinalis L.) – gatunek rośliny jednorocznej należącej do rodziny astrowatych (Asteraceae Dumort). Ma też inne lokalne nazwy: pazurki (Mazowsze), miesięcznica (Wlkp.), paznokietki (krakowskie). Prawdopodobnie pochodzi z terenów śródziemnomorskich lub Iranu, w wielu krajach świata jest uprawiany i czasem dziczeje z upraw.

  korzeń lukrecji gładkiej - Korzeń (łac. radix) – organ roślinny, część sporofitu, która dostarcza roślinom wodę i sole mineralne, przytwierdza rośliny do podłoża, a u roślin wieloletnich może pełnić funkcję organu spichrzowego. W wyniku przystosowania do warunków środowiska korzenie poszczególnych grup ekologicznych roślin pełnią dodatkowe funkcje. Młode korzenie okryte są ryzodermą wytwarzającą włośniki, dodatkowo zwiększające jej powierzchnię. Stanowi ona układ chłonny pobierający wodę i sole mineralne. Pobrane substancje poprzez warstwę kory pierwotnej przenoszone są do wiązek przewodzących tworzących walec osiowy. Trudno przepuszczalna dla wody warstwa komórek kory pierwotnej (śródskórnia) umożliwia kontrolowany, aktywny transport substancji do wiązek drewna. Wiązki łyka zapewniają z kolei dostarczanie do podziemnej części rośliny substancji organicznych powstałych w procesie fotosyntezy. Starsze korzenie przyrastając na grubość uzyskują odmienną budowę, a zdolność wchłaniania roztworu glebowego jest w dużym stopniu przez nie tracona. Budowa anatomiczna korzeni jest w niewielkim stopniu zróżnicowana wśród grup taksonomicznych roślin naczyniowych, ulega natomiast znacznym modyfikacjom w korzeniach wyspecjalizowanych do pełnienia dodatkowych funkcji. Korzeń występuje niemal u wszystkich roślin naczyniowych, nieobecny jest jedynie u posiadających chwytniki psylotowych i niektórych roślin, u których korzeń zanikł wtórnie (np. u rogatków, pływaczy i wolfii bezkorzeniowej). Rośliny zakorzenione są zwykle w glebie, u epifitów wykształcają się korzenie powietrzne, u hydrofitów korzenie zanurzone. Ze względu na sposób powstawania wyróżnia się korzeń pierwotny rozwijający się z zawiązka korzenia zarodkowego, korzenie boczne powstające jako odgałęzienia korzenia głównego w strefie różnicowania oraz korzenie przybyszowe powstające zwykle w części pędowej rośliny lub z korzeni w strefie ich budowy wtórnej. Korzenie tworzą silnie rozczłonkowany układ penetrujący podłoże, nazywany systemem korzeniowym. Stanowi on dolny biegun osiowych organizmów roślinnych, u których górny biegun to pęd. Korzenie w odróżnieniu od pędu nie wykształcają liści i zwykle rosną w dół, najczęściej są niezielone, choć niektóre korzenie powietrzne mogą zawierać chlorofil. Innymi, obok korzeni, podziemnymi organami roślin są też kłącza stanowiące podziemny fragment pędu.

  ziele skrzypu polnego - Skrzyp polny (Equisetum arvense L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny skrzypowatych (Equisetaceae). Jest typem nomenklatorycznym rodzaju Equisetum.

  owoce głogu syberyjskiego - Głóg (Crataegus L.), (nazwy ludowe: babi mąka, ptôszi chléb, zajęcze gruszki, kolidupa, diobli gruszki) – rodzaj roślin należący do rodziny różowatych (Rosaceae). Do rodzaju zaliczanych jest ok. 200 gatunków. Jako gatunek typowy wskazany został takson Crataegus oxyacantha L., który współcześnie identyfikowany jest w różnych źródłach jako głóg zgiętodziałkowy (Crataegus curvisepala Lindm. 1918) lub głóg dwuszyjkowy (Crataegus laevigata (Poir.) DC. 1825).

  propolis - Kit pszczeli, propolis (z gr. προ „przed“ i πόλις „miasto“) – mieszanina wydzielin pszczół lub os oraz substancji żywicznych obecnych w pąkach i młodych pędach drzew takich jak: topola (topola osika), brzoza, świerk, kasztanowiec i innych drzew oraz roślin zielonych. Kit jest wytwarzany przez pszczoły lub osy i służy im głównie jako materiał uszczelniający ul oraz do zmniejszania niezbędnych w ulu otworów na zimę. Jest on stosowany do małych szczelin (maksymalnie do 6 milimetrów), a większe szczeliny są przeważnie wypełniane woskiem pszczelim. Jego kolor jest zależny od rodzaju materiału roślinnego, najczęściej ciemnobrązowy, rzadziej jasno brązowy, pomarańczowy, żółty, żółto-zielony lub czerwony. Rzadko występuje również w kolorze zbliżonym do czerni. Propolis w temperaturze powyżej 20 °C jest lepka cieczą, poniżej tej temperatury jest twardy i kruchy. Propolis może również służyć do konserwacji ciał martwych szkodników, które wtargnęły do ula (ryjówki, myszy), a których, ze względu na rozmiary, owady nie są w stanie usunąć na zewnątrz.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)