5FIT Energy+ L-KARNITYNA

Suplement diety 5FIT Energy+ L-KARNITYNA został zgłoszony do rejestracji w 2016 roku. W skład tego suplementu diety wchodzą: otoczka (celuloza, barwnik: dwutlenek tytanu), regulator kwasowości: kwas cytrynowy, substancja przeciwzbrylająca: stearynian magnezu, chlorowodorek L-ornityny, L-arginina L-karnityna. Jego obecny status rejestracji: weryfikacja w toku. Producentem tego suplementu diety jest firma Regis Sp. z o.o..

• Informacje o suplemencie

  Skład: otoczka (celuloza, barwnik: dwutlenek tytanu), regulator kwasowości: kwas cytrynowy, substancja przeciwzbrylająca: stearynian magnezu, chlorowodorek L-ornityny, L-arginina L-karnityna
  Forma: kapsułki
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2016
  Producent: Regis Sp. z o.o.
  Rejestrujący: AITL sp. z o.o.
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  otoczka celuloza - Otoczka bakteryjna – warstwa o charakterze żelu lub śluzu otaczająca od zewnątrz ścianę komórkową wielu bakterii. W skład otoczki bakteryjnej wchodzi głównie woda, a ponadto polisacharydy: homopolisacharydy takie jak celuloza, dekstran, lub heteropolisacharydy jak kwas hialuronowy. Takie polisacharydy umiejscowione na zewnątrz komórki nazywane są egzopolisacharydami. U niektórych szczepów bakterii skład ten jest odmienny, przykładowo u laseczki wąglika składa się z polimeru kwasu glutaminowego. Różnice w składzie obserwowane są nawet w obrębie jednego gatunku. Zdolność do wytwarzania substancji otoczkowych jest uwarunkowana genetycznie. Gęsta warstwa tego typu substancji związana z powierzchnią komórki bakterii nazywana jest otoczką. Trudno jest ją zmyć z powierzchni komórki. Wyróżnić można: makrootoczki, które są na tyle grube, że można je zobaczyć w zwykłym mikroskopie świetlnym przy użyciu barwników nieprzechodzących przez materiał otoczkowy (np. nigrozyna, czerwień Kongo) mikrootoczki, których obecność można stwierdzić tylko za pomocą technik serologicznych (substancje otoczki są nośnikami struktur antygenowych) lub mikroskopii elektronowej.Wodnista wydzielina swobodnie przylegająca do powierzchni komórek nazywana jest śluzem. Można ją łatwo wypłukać z powierzchni komórki. W środowisku płynnym często rozprzestrzenia się ona do podłoża. Przykładowo heterofermentatywne bakterie kwasu mlekowego Leuconostoc mesenteroides wytwarzają dużo śluzu w środowisku zawierającym cukry, tworząc ciągliwą masę złożoną z dekstranów. Sieć polisacharydów występująca na powierzchni komórek bakterii, obejmująca zarówno otoczki, jak i śluzy, nazywana bywa glikokaliksem. Niektóre bakterie nitkowate tworzą rurkowate osłonki określane jako pochewki. Synteza otoczek zależy od fazy wzrostu bakterii, składu chemicznego środowiska i natlenienia. Niektóre bakterie wytwarzają otoczkę jedynie w określonej fazie wzrostu. Wielkość otoczki często jest większa od samej komórki. Wytwarzanie otoczek wpływa na typ tworzonych kolonii bakteryjnych. Szczepy otoczkowe tworzą kolonie typu S (smooth – gładkie), a bezotoczkowe – kolonie typu R (rough – szorstkie). Otoczki nie są niezbędne bakteriom do życia. Mogą pełnić rozmaite funkcje: chronią przed wysychaniem regulują wchłanianie różnych substancji do wnętrza komórki chronią bakterie przed wirusami i toksycznymi dla nich substancjami biorą udział w zapewnianiu przylegania komórek bakterii do różnych powierzchni stałych, np. do tkanek zwierząt lub roślin pełniących rolę gospodarza mogą wspomagać ruchliwość bakterii chronią przed fagocytozą pomagają niektórym gatunkom bakterii utrzymywać pojedyncze komórki w zespołach u bakterii chorobotwórczych są skorelowane z patogennością – szczepy bezotoczkowe zwykle nie wywołują chorób związki polisacharydowe o właściwościach adhezyjnych biorą udział w formowaniu biofilmu.Niektóre z wydzielanych polisacharydów wykorzystuje się w przemyśle, np. ksantan produkowany przez bakterie Xanthomonas campestris.

  barwnik: dwutlenek tytanu - Tlenek tytanu(IV), biel tytanowa, TiO2 – nieorganiczny związek chemiczny, tlenek tytanu na IV stopniu utlenienia.

  regulator kwasowości: kwas cytrynowy - Kwas cytrynowy (łac. Acidum citricum; E330) – organiczny związek chemiczny z grupy hydroksykwasów karboksylowych. Zawiera 3 grupy karboksylowe. Kwas cytrynowy jest uważany za związek bezpieczny, jednak może powodować uszkodzenia oczu w przypadku bezpośredniego kontaktu. Doniesienia o możliwym działaniu rakotwórczym są całkowicie błędne.

  chlorowodorek l-ornityny - Ornityna – organiczny związek chemiczny z grupy α-aminokwasów, nienależący do 20 podstawowych α-aminokwasów budujących białka, lecz pełniący ważną rolę w cyklu ornitynowym (mocznikowym cyklu Krebsa). Należy do aminokwasów zasadowych (posiada dwie grupy aminowe). Występuje w organizmach żywych, bierze udział w metabolizmie, tworzy się z argininy pod wpływem arginazy. Ornityna w cyklu ornitynowym jest transportowana z cytozolu do mitochondrium, w obecności enzymu karbamoilotransferazy ornitynowej przyłącza grupę karbamoilową z karbamoilofosforanu tworząc cytrulinę, która zostaje przetransportowana do cytozolu. Cytrulina łączy się z kwasem asparaginowym tworząc argininobursztynian. Proces wymaga energii, której dostarcza ATP. Argininobursztynian rozkłada się (z wydzieleniem fumaranu) przy udziale liazy argininobursztynianowej do argininy, która jest prekursorem mocznika. Po opuszczeniu cyklu przez mocznik arginina ulega przekształceniu w ornitynę i cykl się powtarza. Pod wpływem enzymu dekarboksylazy ornityny, w wyniku dekarboksylacji, z ornityny powstaje putrescyna, związek z grupy poliamin.

  l-arginina l-karnityna - Aminokwasy endogenne (gr. éndon – wewnątrz; w domu; ang. DAA – dispensable amino acids) – aminokwasy, które organizm może syntetyzować samodzielnie, w przeciwieństwie do aminokwasów egzogennych, które musi przyjmować systematycznie wraz z pożywieniem. U różnych organizmów różne aminokwasy można zaliczyć do jednej z tych dwóch grup, ale u większości kręgowców są to takie same aminokwasy, jak u człowieka. U roślin podziału takiego nie ma, gdyż wszystkie aminokwasy są przez nie wytwarzane wewnątrz organizmu. Dostępne w literaturze zestawienia aminokwasów endogennych różnią się między sobą. Jedne uwzględniają tylko aminokwasy wchodzące w skład białek (aminokwasy białkowe), a inne również takie, które funkcjonują w ustroju jako samodzielne związki chemiczne biorące udział w rozmaitych procesach metabolizmu. Rozbieżności dotyczą także tego, czy zaliczać do aminokwasów endogennych takie aminokwasy, które wprawdzie mogą być syntetyzowane wewnątrz organizmu, ale tylko w wyniku przekształcenia aminokwasów egzogennych (aminokwasy względnie endogenne). Aminokwasy endogenne dla dorosłego człowieka: Ponadto dwa aminokwasy zaliczane do egzogennych, arginina i histydyna, to aminokwasy względnie egzogenne – są wytwarzane w ilości wystarczającej dla człowieka dorosłego, ale zbyt małej dla organizmu rozwijającego się. Arginina jest wytwarzana z ornityny w cyklu ornitynowym, jednak jej większość jest wykorzystywana dalej w tym cyklu, gdzie jest rozkładana ornityny. Cysteina, cystyna i tyrozyna są wytwarzane przez organizm człowieka z innych aminokwasów. Np. tyrozyna nie musi być dostarczana do organizmu z pożywieniem, jeśli zawiera ono wystarczającą ilość fenyloalaniny, z której jest wytwarzana.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)