Witamina K Plus

Suplement diety Witamina K Plus został zgłoszony do rejestracji w 2017 roku. W skład tego suplementu diety wchodzą: olej lniany z pierwszego tłoczenia, Witamina K. Jego obecny status rejestracji: weryfikacja w toku. Producentem tego suplementu diety jest firma Life Light Handels GmbH.

• Informacje o suplemencie

  Skład: olej lniany z pierwszego tłoczenia, Witamina K
  Forma: kapsułki
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2017
  Producent: Life Light Handels GmbH
  Rejestrujący: Fundacja Long Life Foundation
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  olej lniany z pierwszego tłoczenia - Mydło potasowe (łac. Sapo kalinus FP XI, syn. Sapo viridis, mydło zielone) – preparat galenowy do użytku zewnętrznego, sporządzany według przepisu farmakopealnego. W Polsce na stan obecny (2019) skład określa monografia narodowa zamieszczona w Farmakopei Polskiej XI 2017. Preparat stanowi mieszaninę soli potasowych kwasów tłuszczowych w wodzie. Zawartość kwasów tłuszczowych powinna wynosić nie mniej niż 40% (m/m). Otrzymywany w procesie zmydlania (ogrzewanie oleju lnianego z roztworem wodnym wodorotlenku potasu w obecności niewielkiej ilości etanolu).Mydło potasowe jest zasadową (pH ok. 7-8) mazistą, jasnożółtą (cytrynową), żółtobrunatną bądź brunatną, miękką, przeświecającą masą o charakterystycznym zapachu i konsystencji przypominającej nieco galaretkę. Łatwo rozpuszczalne w wodzie i etanolu. Zakres barwy uzależniony jest od partii użytego do produkcji oleju lnianego. Posiada właściwości myjące, odkażające, odtłuszczające, wysuszające oraz rozmiękczające skórę. Nie powinno wykazywać zjełczałej lub tranowej woni. Może być stosowane samodzielnie per se, jednak najczęściej stanowi składową preparatów złożonych sporządzanych w recepturze aptecznej (m.in. maści Lenartowicza, maści Wilkinsona, ciekłego mydła krezolowego, spirytusu mydlanego). obowiązujący przepis FP XI Olej lniany pierwszego tłoczenia (Lini oleum virginale) 43 cz. Potasu wodorotlenek (Kalii hydroxidum) 8,2 cz. Etanol 96% (Ethanolum 96 per centum) 5 cz. Woda oczyszczona (Aqua purificata) q.s.Wodorotlenek potasu rozpuścić w 45 ml wody oczyszczonej. Olej lniany pierwszego tłoczenia zmieszać z roztworem wodorotlenku potasu, dodać 96% etanol i mieszając ogrzewać na łaźni wodnej utrzymując temp. 70-75°C. Ogrzewanie prowadzi się do całkowitego procesu zmydlenia, tj. gdy 1 g próbki zmieszanej z 10 g wody oczyszczonej tworzy roztwór przezroczysty. Mieszaninę ochłodzić i zważyć. Następnie uzupełnić gorącą wodą do 100 cz. lub w miarę potrzeby odparować.Obecnie jest produkowane przemysłowo przez polskiego wytwórcę. Może być także sporządzane w zakresie receptury aptecznej jako lek apteczny.

  witamina k - Witamina K – grupa organicznych związków chemicznych, będących pochodnymi 2-metylo-1,4-naftochinonu, pełniących w organizmie funkcję niezbędnego składnika pokarmowego. Poprzez uczestnictwo w syntezie protrombiny w wątrobie, warunkuje ona prawidłowy przebieg procesów krzepnięcia krwi. Uczestniczy także w metabolizmie układu kostnego. Do witamin K zaliczane są dwa naturalne związki rozpuszczalne w tłuszczach: witamina K1 (filochinon) – w pozycji trzeciej posiada resztę fitylową; witamina K2 (menachinon) – wytwarzana przez bakterie jelitowe; w pozycji trzeciej posiada resztę difarnezylową lub inne grupy izoprenowe.Otrzymuje się również szereg pochodnych syntetycznych (rozpuszczalne łatwiej w tłuszczach lub rozpuszczalne w wodzie), np. witamina K3 (menadion) Przeciętny człowiek potrzebuje około 125 µg witaminy K na dobę[potrzebny przypis]. W organizmie podlega ona procesowi regeneracji w wątrobie w cyklu witaminy K. Może być również produkowana przez bakterie znajdujące się w jelicie grubym. Za jej odkrycie i wyjaśnienie chemicznej natury dwaj biochemicy – Edward Adelbert Doisy i Henrik Dam otrzymali w 1943 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)