suplementy diety bez tajemnic

Spirulina Chlorella PLUS

Suplement diety Spirulina Chlorella PLUS zawiera w składzie: Sproszkowane : spirulina, Chlorella, Trawa pszeniczna, Liść lucerny siewnej, Nasiona selera zwyczajnego, Wodorost Ascophyllum nodosum, Kapusta, Szpinak, Korzeń mniszka lekarskiego, Natka pietruszki, Ekstrakt luteiny z aksamitki wzniesionej, Ekstrakt likoptenu z pomidora, Sproszkowane liście brukselki, Sproszkowany korzeń czarnej rzodkwi, Sproszkowany liść aloesu zwuczajnego, Sproszkowane brokuły. Zgłoszono go do rejestracji w roku 2010. Jego obecny stan w rejestrze to: weryfikacja pozytywna. Ten suplement diety został wyprodukowany przez CaliVita®International, USA, oraz zgłoszony do rejestracji przez Polfit Sp. zo.o., Wojcieszyn.

  • Informacje o suplemencie

    Skład: Sproszkowane : spirulina, Chlorella, Trawa pszeniczna, Liść lucerny siewnej, Nasiona selera zwyczajnego, Wodorost Ascophyllum nodosum, Kapusta, Szpinak, Korzeń mniszka lekarskiego, Natka pietruszki, Ekstrakt luteiny z aksamitki wzniesionej, Ekstrakt likoptenu z pomidora, Sproszkowane liście brukselki, Sproszkowany korzeń czarnej rzodkwi, Sproszkowany liść aloesu zwuczajnego, Sproszkowane brokuły
    Forma: tabletka
    Kwalfikacja: S - Suplement diety
    Status produktu: weryfikacja pozytywna

    Rok zgłoszenia: 2010
    Producent: CaliVita®International, USA
    Rejestrujący: Polfit Sp. zo.o., Wojcieszyn
    Dodatkowe informacje:

  • Informacje o składnikach suplementu

    Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

    sproszkowane : spirulina - W kuchni azteckiej najważniejszym składnikiem była kukurydza; odgrywała też kluczową rolę w ich mitologii. Kukurydza była dla Azteków tak ważna, jak pszenica w Europie czy ryż w większej części Azji Wschodniej. Istniało wiele odmian kukurydzy, które różniły się kolorem, budową, rozmiarem i statusem. Kukurydzy używano do wyrobu tortilli, tamales lub atolli, kleiku kukurydzianego. Kolejnymi stałymi składnikami kuchni Azteków były sól i papryka chili; to właśnie tych dwóch składników mieli wystrzegać się Aztekowie w czasie postu. Duże znaczenie w ich diecie miała też fasola, amerykańskie odmiany szarłatu i szałwia. Wszystkie te produkty zapewniały Aztekom urozmaiconą dietę, bogatą we wszelkie niezbędne witaminy i minerały. Proces kulinarny zwany nixtamalizacją, czyli gotowanie kukurydzy w roztworze alkalicznym, w wielkim stopniu przyczynił się do zwiększenia jej wartości odżywczej. Najbardziej popularnymi napojami były woda, kleiki kukurydziane i pulque - sfermentowany sok z agawy amerykańskiej. Istniało też wiele innych napojów alkoholowych wytwarzanych z miodu, kaktusa i różnych owoców. Elita postrzegała pulque jako produkt dla plebsu, wolała więc napoje z kakao, jednego z najbardziej luksusowych towarów. Napoje kakaowe, doprawiane chili, miodem oraz wieloma przyprawami ziołowymi i korzennymi, spożywali jedynie władcy, wojownicy i arystokraci. W diecie Azteków znajdowało się także wiele rodzajów zwierzęcego mięsa, w tym indyk i inne ptactwo, gofery, legwan zielony, ambystoma meksykańska (rodzaj wodnej salamandry), krewetki, ryby, wiele insektów, larw i owadzich jaj. Aztekowie żywili się także grzybami, w tym pasożytniczą głownią kukurydzy rosnącą w kolbach. Bardzo popularny był też występujący w wielu odmianach kabaczek, szczególnie jego świeże, suszone bądź pieczone pestki. Pomidory, choć różne od tych, które najczęściej spotykamy w dzisiejszych czasach, mieszano z chili przy produkcji sosów, lub wykorzystywano jako nadzienie w tamales.

    chlorella - Chlorella (Chlorella) – glon z gromady zielenic. Najpowszechniej występujący gatunek to chlorella zwyczajna (Chlorella vulgaris), podczas gdy gatunek typowy to Ch. ellipsoidea Gerneck. Występuje w każdym wodnym i wilgotnym środowisku: w wodach słodkich i słonych, w wilgotnej korze i ziemi (aerofit), a także we wnętrzu innych organizmów, jako zoochlorella. Wśród polskich glonów planktonowych znaleziono następujące gatunki: Ch. ellipsoidea, Ch. luteoviridis, Ch. minutissima i Ch. oocystoides w wodach śródlądowych i Ch. vulgaris w Bałtyku. Jest to glon jednokomórkowy o zielonej barwie i kulistym (ewentualnie elipsoidalnym) kształcie. Nie tworzy kolonii. Zawiera jeden duży, kubkowaty chloroplast. Jest organizmem autotroficznym. Zawiera barwnik zwany chlorofilem, który umożliwia przeprowadzanie fotosyntezy. Chlorella bywa także heterotroficzna gdy pokarm jest łatwo dostępny (miksotrofizm). Rozmnaża się przez podział komórki na autospory, które wydostają się na zewnątrz po rozerwaniu ściany komórkowej komórki macierzystej. Według systemu systematycznego Lewisa i McCourta (2004) opierającego się na badaniach molekularnych, przedstawicieli gatunków należących do tego rodzaju należy umieścić w różnych rzędach, a nawet klasach zielenic, gdyż podobieństwo morfologiczne jest jedynie wynikiem konwergencji.

    trawa pszeniczna - Gatunki piw – ze względu na odmienne składniki, profil aromatyczno-smakowy, technologię produkcji czy wygląd, piwa różnią się między sobą tworząc poszczególne gatunki, style lub odmiany. W całej historii piwa liczącej sobie ponad 6 tys. lat różnicowano piwo według jego barwy, smaku, zawartości alkoholu czy użytych surowców. Jednakże do XIX wieku technologia warzenia piwa nie zmieniała się wiele. Dopiero rozwój nauki i techniki doprowadziły do znacznego rozwoju receptur i metod warzenia piwa, które coraz bardziej zaczęły się różnić. Z czasem państwa (np. Belgia), regiony (np. Bawaria), miasta (np. Pilzno) lub miejsca (np. klasztory) wykreowały charakterystyczny styl bądź gatunek piwa, łączony z miejscem jego pochodzenia. Zaczęły mnożyć się receptury, naśladowcy i modyfikacje doprowadzając do powstawania nowych gatunków czy stylów. Nowoczesne podejście do typologii zaproponował pisarz i krytyk piwny Michael Jackson, który w swojej książce The World Guide to Beer z 1977 r. dokonał próby opisu i klasyfikacji piw z całego świata. Jego pracę kontynuował Fred Eckhardt, który w 1989 r. opublikował książkę Essentials of Beer Style. Obecnie ze względu na rodzaj użytych drożdży, a co za tym idzie inną technologię produkcji, piwa dzielą się na dwie duże rodziny: Ale (czyt.: ejl); górnej fermentacji Lager; dolnej fermentacjiDo piw typu ale należą również belgijskie piwa fermentacji spontanicznej korzystające z tzw. dzikich drożdży. W ramach obu grup wyróżnia się poszczególne gatunki, style i odmiany charakteryzujące się różnymi elementami. O przynależności piwa do danego gatunku decyduje kilka czynników: rodzaj fermentacji – wyróżniamy fermentację górną i dolną. Rodzaj fermentacji zależny jest od użytych drożdży piwowarskich, które dzielą się na drożdże górnej i dolnej fermentacji. Drożdże fermentacji dolnej fermentują w niższych temperaturach, osadzają się na dnie fermentora, w większym stopniu wpływają na wydzielanie się dwutlenku węgla, powodują tym samym, że piwo jest bardziej orzeźwiające, ma czystszy i pełniejszy smak. Po fermentacji piwo leżakuje w niskich temperaturach, dojrzewa dłużej oraz posiada większą trwałość. Drożdże górnej fermentacji natomiast fermentują w wyższych temperaturach, zbierają się na powierzchni brzeczki i wydzielają większą ilość produktów ubocznych, alkoholi i estrów owocowych, co wpływa na większe bogactwo aromatyczno-smakowe. aromat – każdy gatunek piwa ma swój charakterystyczny profil aromatyczno-smakowy. Na zapach w piwie wpływ mają niemal wszystkie składniki i surowce użyte do jego produkcji (poszczególne rodzaje słodów, drożdże, chmiel, woda i inne) oraz technologia produkcji (np. rodzaj zacierania, fermentacji, sposób i długość leżakowania). smak – podobnie jak w przypadku aromatu również smak charakterystyczny dla poszczególnych gatunków piwa zależny jest zarówno od użytych surowców jak i technologii produkcji. woda – jest to główny składnik piwa, jej skład chemiczny i odczyn ph mają fundamentalny wpływ na smak i pośredni wpływ na kolor i poziom goryczki w gotowym piwie. Przykładowo piwa jasne, lekkie i orzeźwiające takie jak Pilzner są warzone na miękkiej wodzie, natomiast piwa ciemne (np. Stout, Porter) na wodzie twardszej, bardziej zmineralizowanej. słód – jest to podstawowy składnik piwa mający ogromny wpływ na profil aromatyczno-smakowy danego gatunku. Użycie danego rodzaju słodu lub słodów (jęczmienne, pszeniczne, żytnie, palone, wędzone, karmelowe) w odpowiedniej ilości decyduje w znacznym stopniu o charakterze piwa. Na charakter piwa wpływa również sam proces produkcji słodu (słodowanie), następnie jego zacieranie, czas trwania oraz temperatura w jakiej zacieranie się odbywa. W zależności od odmiany piwa można użyć jednego lub kilku rodzajów słodów. chmiel – używany jest do piwa głównie jako przyprawa. Ilość i rodzaj użytego chmielu jest częścią harmonii smakowej danego gatunku piwa. Silnie chmielone piwo zawiera mocne, aromatyczne, ziołowo-goryczkowe tony, natomiast mniejsza ilość chmielu może bardziej uwypuklać walory słodu np. jego słodycz. ekstrakt brzeczki nastawnej – czyli wodny wyciąg ze słodów (głównie cukry), który po dodaniu drożdży poddawany jest fermentacji. W przypadku typologii piw podstawową informacją jest ilość ekstraktu, z jakiej powstało piwo. Użycie danej ilości ekstraktu wpływa na treściwość piwa (lekkie, ciężkie), siłę profilu aromatyczno-smakowego, barwę piwa oraz zawartość alkoholu. Ekstrakt w gotowym produkcie podawany jest w procentach wagowych (% e.w.), stopniach Ballinga (°Blg) lub stopniach Plato (°P). Wszystkie trzy wartości są niemal identyczne. zawartość alkoholu – wyrażana jest w procentach objętości. Odpowiednia ilość alkoholu stanowi również o charakterze danego piwa i jego przynależności gatunkowej. Mniejsza zawartość alkoholu powoduje, że piwa są lżejsze, bardziej rześkie i lepiej gaszą pragnienie, mają wyższą pijalność (sesyjność). Mocniejsze piwa natomiast są bardziej rozgrzewające, likierowe i cięższe. Wyróżnia się piwa bezalkoholowe, lekkie, pełne, mocne i bardzo mocne. Moc piwa nie jest miarą jego jakości. Zawartość alkoholu związana jest z procesem fermentacji. Im głębiej przeprowadzona jest fermentacja, tym uzyskuje się większą zawartość alkoholu. goryczka – osiągana jest w piwie głównie dzięki chmielowi i użytej wodzie. Mogą ja również podnieść specjalne słody (palone). Siła goryczki, jej jakość, intensywność i harmonia z innymi składnikami jest jednym z elementów wyróżniających dane gatunki. Przykładowo pilznery mają wyższą zawartość goryczki od lagerów, które z kolei charakteryzują się dominacją smaków słodowych (słodycz, chlebowość, zbożowość). Poziom goryczki w piwie mierzony jest w stopniach IBU (International Bittering Units) opracowanych przez European Brewery Convention. barwa – ze względu na barwę wyróżniamy piwa jasne i ciemne ze wszelkimi ich tonacjami np. słomkowo-żółte, ciemno-bursztynowe itp. Na barwę piwa wpływa przede wszystkim rodzaj użytych słodów (jasne pilzneńskie, ciemne palone, barwiące i.in.) oraz dodatki niesłodowane np. kukurydza, ryż. Kolor piwa podaje się w jednostkach EBC. piana – jest jednym z dodatkowych elementów świadczących o jakości piwa. W zależności od gatunku poszczególne piwa może cechować piana bardziej lub mniej obfita, gęsta i trwała. nasycenie – powstaje w wyniku fermentacji brzeczki. Docelowe nasycenie w butelkach i kegach osiągane jest sztucznie przez dodanie dwutlenku węgla, bądź naturalnie poprzez refermentację w docelowym naczyniu. Piwa mogą mieć wysokie, średnie lub niskie nasycenie dwutlenkiem węgla zależne od danego gatunku piwa. składniki dodatkowe – również wpływają na charakter poszczególnego gatunku piwa. Dodatek surowców niesłodowanych, miodu, różnych owoców, przypraw czy warzyw wpływa znacząco na profil aromatyczno-smakowy piwa.

    liść lucerny siewnej - Liść (łac. folium) – organ roślinny, element budowy części osiowej (pędowej) roślin telomowych. Wyrastające z węzłów końcowe elementy rozgałęzień pędu, wyodrębniające się ze względu na funkcję i budowę od łodygi (nie mają np. zdolności do nieprzerwanego wzrostu). Pełnią głównie funkcje odżywcze i z tego powodu mają zwykle dużą powierzchnię umożliwiającą pochłanianie odpowiedniej ilości promieniowania słonecznego. Poza tym liście biorą udział w transpiracji, gutacji i wymianie gazowej. Liście wyspecjalizowane w fotosyntezie określane są mianem liści zielonych oraz liści listowia. Nierzadko organy te pełnią także funkcje spichrzowe, czepne, ochronne, obronne i pułapkowe, w takich przypadkach ulegając daleko idącym przystosowaniom w zakresie funkcji i budowy.

    nasiona selera zwyczajnego - Rośliny przyprawowe – rośliny i ich części (korzenie, kłącza, cebule, kora, kwiaty, owoce, nasiona) w stanie świeżym, wysuszonym lub po obróbce mechanicznej, stosowane jako przyprawy. Ze względu na specyficzny smak i aromat stosowane są jako dodatki do pożywienia w celu poprawienia smaku, nierzadko przypisuje się im równocześnie działanie lecznicze. Ważniejsze rośliny przyprawowe Owoce baldaszkowatych: biedrzeniec anyż (Pimpinella anisum) – anyż, kminek zwyczajny (Carum carvi) – kminek, kolendra siewna (Coriandrum sativum) – kolendra, fenkuł włoski (Foeniculum vulgare) – koper włoski, koper ogrodowy (Anethum graveolens) kmin rzymski (Cuminum cyminum) – kmin, kminek rzymski, adżwan (Trachyspermum ammi) – ajowan, selery zwyczajne (Apium graveolens) – owoce selerów.Owoce inne: badian właściwy (Illicium verum) – anyż gwiaździsty, berberys pospolity (Berberis vulgaris), borówka brusznica (Vaccinium vitis-idaea), chmiel zwyczajny (Humulus lupulus), cytrus (Citrus sp.) – naowocnia (egzokarp) zwłaszcza cytryny (C. limon) i pomarańczy (C. sinensis) – skórka cytrynowa i pomarańczowa, dereń jadalny (Cornus mas), granatowiec właściwy (Punica granatum) – granat, jałowiec pospolity (Juniperus communis) – szyszkojagody, tzw. jagody jałowca, jarząb pospolity (Sorbus aucuparia) – jarzębina, korzennik lekarski (Pimenta dioica) – ziele angielskie, melonowiec właściwy (Carica papaya) – papaja, oliwka europejska (Olea europaea), papryka (Capsicum sp.) – m.in. pieprz cayenne, pieprz czarny (Piper nigrum), pieprz długi (Piper longum), pieprz kubeba (Piper cubeba), pomidor zwyczajny (Lycopersicon esculentum) – keczup, rokitnik zwyczajny (Hippophaë rhamnoides), róża dzika (Rosa canina), sumak garbarski (Rhus coriaria), wanilia płaskolistna (Vanilla planifolia) – wanilia, laski wanilii, wawrzyn szlachetny (Laurus nobilis) – owoce wawrzynu, winorośl właściwa (Vitis vinifera) – wino, rodzynki. Nasiona: czarnuszka siewna (Nigella sativa) – czarnuszka, czarny kminek, gorczyca biała (Sinapis alba), gorczyca biała gardalska (Sinapis alba subsp. dissecta) – gorczyca gardalska, kapusta czarna (Brassica nigra) – gorczyca czarna, kapusta sitowata (Brassica juncea) – gorczyca sarepska, gorczyca brunatna, gorczyca chińska, kardamon malabarski (Elettaria cardamomum) – kardamon zielony, kakaowiec właściwy (Theobroma cacao) – kakao, kawa arabska (Coffea arabica), kola zaostrzona (Cola acuminata), kozieradka pospolita (Trigonella foenum-graecum) – kozieradka, mak lekarski (Papaver somniferum), migdałowiec pospolity (Amygdalus communis) – migdały, marcepan muszkatołowiec korzenny (Myristica fragrans) – kwiat muszkatołowy (macis, osnówka nasion), gałka muszkatołowa, rokietta siewna (Eruca vesicaria subsp. sativa) – rukola, gorczyca perska, sezam indyjski (Sesamum indicum) – sezam, soja warzywna (Glycine max) – sos sojowy. Kwiaty: bez czarny (Sambucus nigra), czapetka pachnąca, goździkowiec korzenny (Syzygium aromaticum) – goździki, kapary cierniste, kapar ciernisty (Capparis spinosa) – kapary, ketmia szczawiowa (Hibiscus sabdariffa), szafran uprawny (Crocus sativus) – szafran. Kłącza i korzenie: alpinia lekarska (Alpinia officinarum) – kałgan, chrzan pospolity (Armoracia rusticana), cykoria podróżnik (Cichorium intybus), dzięgiel litwor, arcydzięgiel litwor (Angelica archangelica), imbir lekarski (Zingiber officinale) – imbir, Kaempferia galanga – kentior, lukrecja gładka (Glycyrrhiza glabra) – lukrecja, ostryż długi (Curcuma longa) – kurkuma, szafran indyjski, pasternak zwyczajny (Pastinaca sativa) – pasternak, rzodkiewka (Raphanus sativus var. sativus), tatarak zwyczajny (Acorus calamus) – tatarak, zapaliczka cuchnąca (Ferula assa-foetida) – asafetyda.Cebule: cebula zwyczajna (Allium cepa) – cebula, czosnek askaloński (Allium ascalonicum) – szalotka, czosnek dęty (Allium fistulosum) – siedmiolatka, czosnek szczypiorek (Allium schoenoprasum) – szczypiorek, czosnek pospolity (Allium sativum) – czosnek, por (Allium ampeloprasum). Kora: cynamonowiec cejloński (Cinnamomum verum) – cynamon cejloński, cynamon seszelski, cynamonowiec wonny, kasja (Cinnamomum cassia) – cynamon chiński, cynamonowiec Burmana (Cinnamomun burmanii) – cynamon Padang, cynamon jawajski, Cinnamomum loureiroi – cynamon sajgoński. Liście i zioła: bazylia pospolita (Ocimium basilicum) – bazylia, Bergera koenigii – liście curry, biedrzeniec mniejszy (Pimpinella saxifraga), bluszczyk kurdybanek (Glechoma hederacea), bylica draganek (Artemisia dracunculus) – estragon, bylica piołun (Artemisia absynthium) – piołun, bylica boże drzewko (Artemisia abrotanum), bylica pospolita (Artemisia vulgaria), cząber ogrodowy (Satureia hortensis) – cząber, cząber górski (Satureja montana) – cząber włoski, cząber zimowy, czubrica, hyzop lekarski (Hyssopus officinalis) – hyzop, koper ogrodowy (Anethum graveolens) – koper, koperek, krwiściąg mniejszy (Sanguisorba minor), lawenda wąskolistna (Lavandula angustifolia) – lawenda, lebiodka majeranek, majeranek ogrodowy (Origanum majorana) – majeranek, lebiodka kreteńska (Origanum onites) – chmiel hiszpański, majeranek dziki, lebiodka pospolita (Origanum vulgare) – oregano (zwłaszcza O. vulgare subsp. viridulum), majeranek dziki, Lippia graveolens – oregano meksykańskie, lubczyk ogrodowy (Levisticum officinale) – lubczyk, maggi, macierzanka tymianek (Thymus vulgaris) – tymianek, Thymus zygis – tymianek hiszpański, Thymus saturejoides – tymianek saturejski, Thymus mastichina – tymianek mastix, marchewnik anyżowy (Myrrhis odorata), melisa lekarska (Melissa officinalis), mięta zielona (Mentha spicata), mięta pieprzowa (Mentha piperita), mirt zwyczajny (Myrtus communis), ogórecznik lekarski (Borago officinalis), palczatka cytrynowa (Cymbopogon citratus) – trawa cytrynowa, pietruszka zwyczajna (Petroselinum crispum) – pietruszka, pieprzyca siewna (Lepidium sativum) – rzeżucha, pokrzywa zwyczajna (Urtica dioica), portulaka pospolita (Portulaca oleracea), przytulia wonna (Galium odoratum), roszponka warzywna (Valerianella locusta), rozmaryn lekarski (Rosmarinus officinalis) – rozmaryn, rukiew wodna (Nasturtium officinale), ruta zwyczajna (Ruta graveolens), selery zwyczajne (Apium graveolens) – selery, szałwia lekarska (Salvia officinalis), szałwia muszkatołowa (Salvia sclarea), szczaw zwyczajny (Rumex acetosa) trybula ogrodowa (Anthriscus cerefolium) – trybula, wawrzyn szlachetny (Laurus nobilis) - liście bobkowe, liście laurowe, wrotycz balsamiczny (Tanacetum balsamita), wrotycz pospolity (Tanacetum vulgare).

    kapusta - Kapusta (Brassica L.) – rodzaj roślin zielnych z rodziny kapustowatych. Należy do niego 38 gatunków roślin, które w stanie dzikim występują głównie w Europie (21 gatunków), zwłaszcza w rejonie Morza Śródziemnego, poza tym rozproszone w Azji o umiarkowanym klimacie. Formy dziko rosnące zasiedlają siedliska ruderalne i piaszczyste, często na terenach nadmorskich. Liczne gatunki, mieszańce, odmiany i kultywary są uprawiane jako warzywa w różnych regionach świata.

    szpinak - Szpinak (Spinacia L.) – rodzaj roślin z rodziny szarłatowatych (dawniej w komosowatych) obejmujący trzy gatunki, pochodzące ze środkowo-zachodniej Azji. Spośród nich szeroko znanym, cenionym jako roślina warzywna i uprawianym na całym niemal świecie jest szpinak warzywny (Spinacia oleracea L.), zarazem gatunek typowy rodzaju.

    korzeń mniszka lekarskiego - Korzeń (łac. radix) – organ roślinny, część sporofitu, która dostarcza roślinom wodę i sole mineralne, przytwierdza rośliny do podłoża, a u roślin wieloletnich może pełnić funkcję organu spichrzowego. W wyniku przystosowania do warunków środowiska korzenie poszczególnych grup ekologicznych roślin pełnią dodatkowe funkcje. Młode korzenie okryte są ryzodermą wytwarzającą włośniki, dodatkowo zwiększające jej powierzchnię. Stanowi ona układ chłonny pobierający wodę i sole mineralne. Pobrane substancje poprzez warstwę kory pierwotnej przenoszone są do wiązek przewodzących tworzących walec osiowy. Trudno przepuszczalna dla wody warstwa komórek kory pierwotnej (śródskórnia) umożliwia kontrolowany, aktywny transport substancji do wiązek drewna. Wiązki łyka zapewniają z kolei dostarczanie do podziemnej części rośliny substancji organicznych powstałych w procesie fotosyntezy. Starsze korzenie przyrastając na grubość uzyskują odmienną budowę, a zdolność wchłaniania roztworu glebowego jest w dużym stopniu przez nie tracona. Budowa anatomiczna korzeni jest w niewielkim stopniu zróżnicowana wśród grup taksonomicznych roślin naczyniowych, ulega natomiast znacznym modyfikacjom w korzeniach wyspecjalizowanych do pełnienia dodatkowych funkcji. Korzeń występuje niemal u wszystkich roślin naczyniowych, nieobecny jest jedynie u posiadających chwytniki psylotowych i niektórych roślin, u których korzeń zanikł wtórnie (np. u rogatków, pływaczy i wolfii bezkorzeniowej). Rośliny zakorzenione są zwykle w glebie, u epifitów wykształcają się korzenie powietrzne, u hydrofitów korzenie zanurzone. Ze względu na sposób powstawania wyróżnia się korzeń pierwotny rozwijający się z zawiązka korzenia zarodkowego, korzenie boczne powstające jako odgałęzienia korzenia głównego w strefie różnicowania oraz korzenie przybyszowe powstające zwykle w części pędowej rośliny lub z korzeni w strefie ich budowy wtórnej. Korzenie tworzą silnie rozczłonkowany układ penetrujący podłoże, nazywany systemem korzeniowym. Stanowi on dolny biegun osiowych organizmów roślinnych, u których górny biegun to pęd. Korzenie w odróżnieniu od pędu nie wykształcają liści i zwykle rosną w dół, najczęściej są niezielone, choć niektóre korzenie powietrzne mogą zawierać chlorofil. Innymi, obok korzeni, podziemnymi organami roślin są też kłącza stanowiące podziemny fragment pędu.

    natka pietruszki - Mizeria – surówka z zielonych ogórków (potartych lub pokrojonych w plasterki). Najczęściej występuje z dodatkiem cebuli i śmietany, kefiru, jogurtu lub zsiadłego mleka, choć bywają także wersje z olejem i pieprzem lub z sokiem z cytryny i cukrem. Do mizerii bywają także dodawane: pomidor, koperek, szczypiorek, mięta lub natka pietruszki.

    korzeń czarnej rzodkwi - Rzodkiewka (Raphanus sativus var. sativus) – odmiana rzodkwi zwyczajnej. Jest uprawiana w wielu regionach świata. W Polsce występuje głównie jako roślina uprawna, lecz przejściowo dziczeje (ergazjofigofit). W uprawie występuje wiele kultywarów. Również rzodkiew czarna i rzodkiew japońska to kultywary rzodkiewki.

    sproszkowane brokuły - Żelazo (Fe, łac. ferrum) – pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 26, metal z VIII grupy pobocznej układu okresowego, należący do grupy metali przejściowych. Pod względem masy żelazo jest najczęściej występującym pierwiastkiem chemicznym na Ziemi. Stanowi większość składu jej jądra zewnętrznego i wewnętrznego. Jest także czwartym najbardziej powszechnym pierwiastkiem w skorupie ziemskiej. Dostatek tego pierwiastka w strukturze planet skalistych podobnych do Ziemi wiąże się z obfitą jego produkcją w procesie fuzji jądrowej w gwiazdach o dużej masie, w której żelazo jest ostatnim pierwiastkiem, wytworzenie którego wiąże się z uwolnieniem energii. Pierwiastki o większej liczbie atomowej powstają w wyniku gwałtownego wybuchu supernowej, która rozrzuca w przestrzeń radionuklidy, będące także prekursorem stabilnego żelaza.

    (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)

Tagi:  ,
{{ reviewsOverall }} / 5 Ocena użytkowników (0 głosy)
Cena0
Skuteczność0
Działania uboczne0
Opinie klientów Dodaj swoją opinię
Sortuj po:

Dodaj pierwszą opinię o tym produkcie.

Zweryfikowany
{{{review.rating_comment | nl2br}}}

Pokaż więcej
{{ pageNumber+1 }}
Dodaj swoją opinię