Pachira Relax

Pachira Relax w formie granulki zawiera w składzie selen, cynk, męczennica cielista, lawenda wąskolistna, twardziak Shii-take, oliwka europejska, rumian szlachetny, melisa lekarska, propolis, pestki winogron, oleożywica likopenowa z pomidorów, sosna, kakaowiec, olej z Lnicznka siewnego, spirulina, sałata morska, morszczyn pęcherzykowaty, olejek z owoców kiwi. Ten suplement diety zgłoszono do rejestracji w roku 2009. Jego status w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety Pachira Relax został wyprodukowany przez Laboratoires Docteur Gaetano Zannini Francja, oraz zgłosiła go do rejestracji firma Pachira Europe Sp z o.o. Warszawa.

• Informacje o suplemencie

  Skład: selen, cynk, męczennica cielista, lawenda wąskolistna, twardziak Shii-take, oliwka europejska, rumian szlachetny, melisa lekarska, propolis, pestki winogron, oleożywica likopenowa z pomidorów, sosna, kakaowiec, olej z Lnicznka siewnego, spirulina, sałata morska, morszczyn pęcherzykowaty, olejek z owoców kiwi
  Forma: granulki
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2009
  Producent: Laboratoires Docteur Gaetano Zannini Francja
  Rejestrujący: Pachira Europe Sp z o.o. Warszawa
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  selen - Selen (Se, łac. selenium) – pierwiastek chemiczny z grupy niemetali w układzie okresowym. Znanych jest kilkanaście jego izotopów z przedziału mas 65–91, z których trwałych jest 6. Pierwiastek ten został odkryty w roku 1817 przez J.J. Berzeliusa. Nazwa pochodzi od Selene (stgr. Σελήνη), greckiej nazwy Księżyca i bogini która go uosabiała. Berzelius nazwał go tak, ponieważ zawsze występuje razem z tellurem, którego nazwa wywodzi się od tellus, czyli po łacinie „Ziemia”. Jednocześnie chciał w ten sposób zaznaczyć, że selen nie jest „z tej samej ziemi”, co tellur i ma różne od niego właściwości.

  cynk - Cynk (Zn, łac. zincum) – pierwiastek chemiczny, metal przejściowy z grupy cynkowców w układzie okresowym (grupa 12). Odkryto 30 izotopów cynku z przedziału mas 54–83, z czego trwałe są izotopy 64Zn, 66Zn, 67Zn, 68Zn i 70Zn. Został odkryty w Indiach lub Chinach przed 1500 rokiem p.n.e. Do Europy wiedza o tym metalu zawędrowała dopiero w XVII wieku.

  męczennica cielista - Męczennica cielista (Passiflora incarnata L.) – gatunek rośliny z rodziny męczennicowatych. Nazywana jest także męczennicą Pańską lub kwiatem Męki Pańskiej. Występuje w południowo-wschodnich stanach USA, na zachodzie sięgając po Teksas, Oklahomę i Kansas. Roślina introdukowana została i zadomowiła się na Bermudach. Poza tym w wielu krajach jest uprawiana, głównie w Ameryce Środkowej i Południowej oraz w Azji. W wielu krajach Europy, w tym także w Polsce uprawia się ją w szklarniach jako roślinę ozdobną. Roślinę tę nazwali Hiszpanie w czasie podboju Ameryki męczennicą, ponieważ w budowie kwiatów dopatrzyli się części przypominających koronę ciernistą i gwoździe ukrzyżowanego Chrystusa. Rysunki „kwiatu Męki Pańskiej” przywieźli z Ameryki do Europy jezuici i dominikanie, którzy przedstawiali tę roślinę jako przykład cudownego znaku odkrytego w przyrodzie, nakazującego im nawracanie Indian. Jest gatunkiem typowym rodzaju Passiflora. Roślina zawiera flawonoidy (C-glikozydy apigeniny i luteoliny, witeksynę i izowiteksynę), maltol, kumaryny, olejek eteryczny, alkaloidy harmanowe (w zależności od odmiany surowca), dzięki czemu znajduje zastosowanie jako lecznicza.

  lawenda wąskolistna - Lawenda wąskolistna, l. lekarska (Lavandula angustifolia), zwana też czasami l. wonną, bławatką, czyszczeczem (nazwy ludowe) – gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Pochodzi z basenu Morza Śródziemnego (Francja, Hiszpania, Andora,Włochy). Jest uprawiana w wielu krajach świata, również w Polsce.

  twardziak shii-take - Twardnik japoński, twardziak jadalny, shiitake (Lentinula edodes (Berk.) Pegler) – gatunek grzybów należący do rodziny Omphalotaceae.

  oliwka europejska - Oliwka europejska (syn. oliwnik europejski, oliwka uprawna, drzewo oliwne) Olea europaea L. – gatunek drzewa należący do rodziny oliwkowatych.

  rumian szlachetny - Rumian rzymski, r, szlachetny (Chamaemelum nobile, syn. Anthemis nobilis L.) – gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Nazwę łacińską Anthemis nobilis podaje Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Według nowszych ujęć taksonomicznych prawidłowa nazwa tego gatunku to Chamaemelum nobile (L.) All. Fl. pedem. 1:185. 1785, gatunek ten należy więc do innego rodzaju – Chamaemelum i nazwa Anthemis nobile jest obecnie tylko synonimem.

  melisa lekarska - Melisa lekarska (Melissa officinalis L.) – gatunek byliny z rodziny jasnotowatych. Ludowe nazwy: rojownik, pszczelnik, matecznik, starzyszek, cytrynowe ziele. Rośnie dziko w Afryce Północnej (Maroko, Tunezja, Madera, Wyspy Kanaryjskie), Europie Południowej i w Azji (Azja Zachodnia i Środkowa, Kaukaz, Pakistan), rozprzestrzenia się także gdzieniegdzie poza tymi obszarami. Obecnie jest znana i uprawiana na całym świecie, również w Polsce.

  propolis - Kit pszczeli, propolis (z gr. προ „przed“ i πόλις „miasto“) – mieszanina wydzielin pszczół lub os oraz substancji żywicznych obecnych w pąkach i młodych pędach drzew takich jak: topola (topola osika), brzoza, świerk, kasztanowiec i innych drzew oraz roślin zielonych. Kit jest wytwarzany przez pszczoły lub osy i służy im głównie jako materiał uszczelniający ul oraz do zmniejszania niezbędnych w ulu otworów na zimę. Jest on stosowany do małych szczelin (maksymalnie do 6 milimetrów), a większe szczeliny są przeważnie wypełniane woskiem pszczelim. Jego kolor jest zależny od rodzaju materiału roślinnego, najczęściej ciemnobrązowy, rzadziej jasno brązowy, pomarańczowy, żółty, żółto-zielony lub czerwony. Rzadko występuje również w kolorze zbliżonym do czerni. Propolis w temperaturze powyżej 20 °C jest lepka cieczą, poniżej tej temperatury jest twardy i kruchy. Propolis może również służyć do konserwacji ciał martwych szkodników, które wtargnęły do ula (ryjówki, myszy), a których, ze względu na rozmiary, owady nie są w stanie usunąć na zewnątrz.

  pestki winogron - Wino białe – rodzaj wina, którego barwa przyjmuje różne odcienie koloru żółtego, a nawet brązowego. Mianem „wino białe” określa się też czasem wina owocowe wytwarzane z niektórych owoców, np. jabłek, białych porzeczek, agrestu. Produkowane jest w wyniku fermentacji alkoholowej bezbarwnego miąższu winogron o jasnej lub ciemnej skórce w taki sposób, aby otrzymać żółtą barwę i klarowność końcowego produktu. Różnorodność białego wina wynika z użycia rozmaitych szczepów winogron, metod winifikacji i zawartości cukru resztkowego. Białe wino produkuje się od co najmniej 2500 lat. Rozprzestrzeniało się wraz ze wzrostem ekonomicznym i pojawiało się na wszystkich kontynentach, gdzie piło się wino: Europa, Ameryka, Oceania, a w mniejszym stopniu Afryka i Azja ze względów klimatycznych i religijnych. Niektóre szczepy są bardzo znane, tworzą wina odmianowe, np. chardonnay, sauvignon, riesling; obecność innych jest bardziej dyskretna, ukryte są za nazwą wina stanowiącego mieszankę różnych szczepów, np. tokaj, sherry, sauternes. Białe wino z winogron o kolorowej skórce produkuje się w taki sposób, aby nie zabarwić moszczu podczas oddzielania miąższu od soku. Przykładem jest pinot noir, powszechnie używany do produkcji szampana. Wśród licznych rodzajów białego wina najpowszechniejszym jest mniej lub bardziej aromatyczne i kwaskowate białe wino wytrawne, wytwarzane w wyniku całkowitej fermentacji cukrów z moszczu. Wina deserowe, półsłodkie lub słodkie są winami, których fermentację przerywa się zanim wszystkie cukry fermentujące pozyskane z winogron zostaną przekształcone w alkohol. Proces ten nazywa się mutage i może polegać na wzmacnianiu wina. Istnieje wiele metod wzbogacania moszczu w cukry: stosowanie przejrzałych winogron, podsuszanie na słońcu (passerillage), używanie przemarzniętych winogron, szlachetnej pleśni, szaptalizacji, odwróconej osmozy. Wina musujące, które zazwyczaj są białymi winami, zawierają rozpuszczony dwutlenek węgla z fermentacji, który uwalnia się po otwarciu butelki, nadając delikatną piankę napojowi zwykle kojarzonemu ze świętowaniem. Wino białe, sławione przez pisarzy, poetów, pieśniarzy, malarzy, jest wykorzystywane jako aperitif, pija się je do posiłku, deseru lub jako odświeżający napój między posiłkami. Używa się je również przy przygotowywaniu dań dzięki swojej kwasowości, aromatom, zdolności kruszenia mięsa, a także do deglasowania.

  sosna - Sosna (Pinus L. 1753) – rodzaj roślin z rodziny sosnowatych (Pinaceae Lindl.) obejmujący niemal 115 gatunków drzew i krzewów. Występują przeważnie w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej, choć niektóre gatunki rosną również w strefach cieplejszych (tu jednak zwykle w górach). W Ameryce Środkowej najdalej na południe sięgają do Gwatemali, Salwadoru i Nikaragui, zaś w Azji do Archipelagu Malajskiego. Jedyne naturalne stanowisko na półkuli południowej znajduje się na Sumatrze (P. merkusii). Sosny to rośliny zimozielone o długich, wąskich igłach. Charakteryzują się dużym zakresem tolerancji na warunki środowiska i temperatury. Rozmnażają się płciowo, wytwarzając osobno męskie i żeńskie kwiatostany. Nasiona dojrzewają w twardych, drewniejących szyszkach. Do tego rodzaju należą gatunki uważane za jedne z najdłużej żyjących roślin na Ziemi i w większości nie są zagrożone wyginięciem. Część gatunków podlega ochronie prawnej, przy czym w Polsce ścisłą ochroną objęte są 3 gatunki. Niektóre gatunki i odmiany cieszą się popularnością jako rośliny ozdobne. Sosny są źródłem pożywienia dla wielu owadów, z których część zwalczana jest jako szkodniki. W warunkach osłabienia mogą być podatne na działanie patogenów wywołujących szereg chorób. Niektóre choroby są charakterystyczne dla sosen, inne mogą przenosić się na pozostałe sosnowate lub rośliny z innych rodzin. Sosny stanowią istotne źródło drewna, żywicy, olejków eterycznych, a także jadalnych nasion. Na przestrzeni wieków dostarczały ludziom produktów ważnych w ich codziennym życiu, przez co w naturalny sposób wpisały się w folklor, kulturę i sztukę wielu społeczeństw. Sosny używane były także jako symbole religijne i polityczne.

  kakaowiec - Kakaowiec (Theobroma L.) – rodzaj niewysokich drzew rosnących w niższej warstwie drzewostanów lasów Ameryki Środkowej i Południowej. Należy do rodziny ślazowatych Malvaceae, dawniej zaliczany do zatwarowatych Sterculiaceae. Gatunkiem typowym jest kakaowiec właściwy (Theobroma cacao L.). i gatunek ten ma też największe znaczenie użytkowe spośród roślin tego rodzaju – jego nasiona zwane kakao stanowią surowiec do wyrobu wielu produktów spożywczych. Naukowa nazwa rodzajowa nadana została przez Karola Linneusza, który zastąpił nazwę wcześniej stosowaną – Cacao, jako barbarzyńską, wywodzącą się z języka nahuatl (cacahoaquahuitl). Wprowadzona przez niego nazwa rodzajowa wywodzi się z greckich słów θεoς (theos = bóg) oraz βρῶμα (broma = pożywienie).

  spirulina - Spirulina Turpin ex Gomont, 1893 – rodzaj sinic z rzędu trzęsidłowców, Spirulina Pompeckj 1912 – podrząd dziesięciornic z rzędu Spirulida, spirulina – suplement diety stosowany w dietetyce oraz jako dodatek paszowy w akwarystyce.

  sałata morska - sałata morska, ulwa sałatowa, błotnica sałatowa (Ulva lactuca) – gatunek glonu (zielenicy) z klasy watkowych. sałata morska czerwona, porfira, szkarłatnica (Porphyra) – rodzaj glonu

  morszczyn pęcherzykowaty - Morszczyn pęcherzykowaty (Fucus vesiculosus) – glon należący do brunatnic.

  owoców kiwi - Kiwi, agrest chiński – jadalne owoce kilku gatunków aktinidii (Actinidia), w szczególności aktinidii chińskiej (A. chinensis) i smakowitej (A. deliciosa). Mniejsze znaczenie komercyjne mają także jadalne owoce aktinidii ostrolistnej (A. arguta) i pstrolistnej (A. kolomikta), nazywane czasem minikiwi oraz Actinidia polygama i in. Oba gatunki o największym znaczeniu użytkowym rosną dziko w Chinach i od dawna ich owoce są tam spożywane. Owoce spopularyzowane zostały w wyniku rozwoju ich hodowli i upraw w Nowej Zelandii, który nastąpił w tym kraju po 1904 roku. Stamtąd też trafiły do oferty handlowej nazwane w 1959 „kiwifruit”. Od lat 70. XX wieku owoce stały się popularne w różnych krajach świata, a roczna produkcja przekroczyła pół miliona ton.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)