NATURA MIX ADVANCED WSPARCIE

NATURA MIX ADVANCED WSPARCIE to suplement diety w formie SASZETKI ROZPUSZCZALNE. W skład tego suplementu diety wchodzą: Acerola, Guma akacjowa, Naturalny aromat, Inulina, Mleczko pszczele, Cukier trzcinowy, Borówka czarna, Jeżyna krzewiasta, Bez czarny, Borówka czarna. Produkt ten zgłoszono do rejestracji w 2019 roku. Jego status w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety NATURA MIX ADVANCED WSPARCIE został wyprodukowany przez Aboca S.p.A. Società Agricola, oraz zgłosiła go do rejestracji firma ABOCA POLSKA.

• Informacje o suplemencie

  Skład: Acerola, Guma akacjowa, Naturalny aromat, Inulina, Mleczko pszczele, Cukier trzcinowy, Borówka czarna, Jeżyna krzewiasta, Bez czarny, Borówka czarna
  Forma: SASZETKI ROZPUSZCZALNE
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2019
  Producent: Aboca S.p.A. Società Agricola
  Rejestrujący: ABOCA POLSKA
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  acerola - Malpigia granatolistna (Malpighia glabra L.), inaczej acerola, nadgwiazdka granatolistna bądź wiśnia z Barbados – gatunek rośliny z rodziny malpigiowatych. Rodzimym obszarem jej występowania jest południowa część Ameryki Północnej (Teksas, Meksyk), Ameryka Środkowa i północna część Ameryki Południowej.

  naturalny aromat - Raffaello – pralina marki Ferrero wprowadzona na rynek w 1990 roku. To kulisty wafel, składający się z migdała otoczonego białym kremem mlecznym, posypany wiórkami kokosa. Wygląda bardzo podobnie do Ferrero Rocher, produkowanych przez tę samą firmę. Składniki: tłuszcze roślinne, wiórki kokosowe, cukier, odtłuszczone mleko w proszku, migdał, mąka pszenna, słodka serwatka w proszku, naturalny aromat, emulgator lecytyny (soja), substancja spulchniająca (wodorowęglan sodu), sól, wanilina.

  inulina - Inulina (łac. inulinum) – polisacharyd zbudowany z około 30–35 cząsteczek monocukrów połączonych wiązaniami β-2,1-glikozydowymi w nierozgałęziony łańcuch. Łańcuch ten, zbudowany z reszt β-D-fruktofuranozy, zawiera jedną terminalnie umieszczoną cząsteczkę D-glukozy (na końcu redukującym) oraz drugą, w środku łańcucha, połączoną wiązaniem 1,3-glikozydowym. Masa cząsteczkowa inuliny to ok. 5000 Da. Należy do fruktanów, jest prebiotykiem. Człowiek nie trawi inuliny. Jej rozkładu dokonują bakterie w okrężnicy. Spożywanie dużych ilości inuliny (ponad 20 - 30 g/ doba) może powodować wzdęcie, ból brzucha, w skrajnym przypadku biegunkę.

  mleczko pszczele - Mleczko pszczele – kremowa substancja o barwie białej lub żółtawej stanowiąca wydzielinę ślinianek młodych pszczół robotnic (Apis mellifera). Jest pożywieniem dla wszystkich młodych larw pszczół (nie dłużej niż trzy dni) oraz jedynym pożywieniem dla królowej zarówno w stadium larwalnym, jak i dorosłym. Różnice w sposobie odżywiania larw uważane są za główny czynnik odpowiedzialny za różnice w rozwoju robotnic i królowej. Larwy królowej są obficie karmione mleczkiem pszczelim tworzonym przez młode robotnice (w wieku 5–14 dni), natomiast larwy robotnic tylko przez pierwsze trzy dni stadium larwalnego; potem dostają mieszaninę pyłku, nektaru, miodu. Pożywienie królowej w porównaniu z pożywieniem robotnic zawiera mniej wody i cztery razy więcej cukrów, więcej białek i odmienne stężenia niektórych soli mineralnych. Odmienna dieta królowej prowadzi do zmian w ekspresji genów najprawdopodobniej przez mechanizmy epigenetyczne, umożliwiając np. pełny rozwój jajników. Królowa dzięki takiemu pożywieniu może żyć nawet do pięciu lat (robotnice zwykle około 45 dni) i składać dziennie tyle jaj, ile waży (około 2000–3000).

  cukier trzcinowy - Cukier trzcinowy – nierafinowany cukier otrzymywany z trzciny cukrowej, bez oddzielania melasy i kryształków. Jego barwa może wahać się od złotawej do ciemnobrązowej. Jest obok cukru buraczanego jedną z dwóch najpopularniejszych odmian cukrów jadalnych spożywanych na świecie. W nierafinowanej formie stanowi ważny składnik kuchni azjatyckich, zwłaszcza indyjskiej, znany pod angielską nazwą jaggery, a także kuchni meksykańskiej (piloncillo) oraz innych krajów Ameryki Łacińskiej (panela). Jego głównym składnikiem jest sacharoza.

  borówka czarna - Borówka czarna (Vaccinium myrtillus L.) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny wrzosowatych (Ericaceae). Ma wiele nazw zwyczajowych, m.in. jagoda, czarna jagoda, czernica. Roślina jest szeroko rozprzestrzeniona w Azji, Europie i Ameryce Północnej na obszarach o klimacie umiarkowanym i arktycznym. W Polsce jest pospolita zarówno na nizinach, jak i w górach. Jest wykorzystywana szeroko jako roślina jadalna i lecznicza. Znaczenie gospodarcze borówki czarnej pozostaje wysokie mimo silnej konkurencji znacznie bardziej plennych borówek północnoamerykańskich (głównie borówki wysokiej), których owoce mają uboższy skład chemiczny od czernicy.

  jeżyna krzewiasta - Jeżyna krzewiasta (Rubus fruticosus L.) – wieloznaczna nazwa taksonomiczna o różnych znaczeniach dotyczących jeżyn (Rubus) z rodziny różowatych (Rosaceae), która stosowana jest w następujących znaczeniach: gatunek wskazany przez Karola Linneusza jako typowy dla rodzaju Rubus; holotyp identyfikowany z diagnozą taksonomiczną Linneusza identyfikowany jest z gatunkiem jeżyna fałdowana Rubus plicatus, reprezentującym podrodzaj Rubus i sekcję Rubus; gatunek zbiorowy Rubus fruticosus agg. obejmujący cały podrodzaj Rubus lub w jego obrębie sekcję Rubus;Ze względu na występowanie w obrębie podrodzaju Rubus bardzo licznych drobnych gatunków trudnych do identyfikacji nazwa zbiorowa Rubus fruticosus jest wygodną w użyciu alternatywą w przypadku problemów z jednoznaczną identyfikacją taksonów z tej grupy. W takim użyciu stosowana jest zwłaszcza w odniesieniu do jeżyn będących wynikiem zabiegów hodowlanych. Nazwa Rubus fruticosus stosowana jest też w odniesieniu do odmian hodowlanych będących chimerami bezkolcowymi określanymi jako jeżyna bezkolcowa. Poza wyżej opisaną pierwotną diagnozą taksonomiczną Linneusza, także kilku innych botaników nieprawidłowo użyło tej nazwy i ich diagnozy uznawane są za synonimy taksonomiczne: Rubus fruticosus G.N.Jones – synonim dla Rubus vestitus Weihe Rubus fruticosus L. ex Dierb. – synonim dla Rubus vulgaris Weihe & Nees Rubus fruticosus Makino & Nemoto – synonim dla Rubus hirtus var. genuinus Godr. Rubus fruticosus Lour. – synonim dla Rubus cochinchinensis Tratt.

  bez czarny - Bez czarny, dziki bez czarny (Sambucus nigra L.) – gatunek rośliny z rodziny piżmaczkowatych (Adoxaceae), dawniej zaliczany był także do rodziny bzowatych (Sambucaceae) i przewiertniowatych (Caprifoliaceae). Inne zwyczajowe nazwy polskie: bez lekarski, bez pospolity, bzowina, bzina, buzina, hyczka, baźnik, bess, best, bestek, bez apteczny, bez aptekarski, bez biały, bez dziki, bzowina czarna, bzowki, côrny bez, flider, gołębia pokrzywa, hebz, holunder, hyćka, kaszka, suk. Gatunek szeroko rozprzestrzeniony w Europie, w Polsce pospolity. Wykorzystywany jest jako roślina lecznicza, kosmetyczna, ozdobna i jadalna. Spożycie niedojrzałych i nieprzetworzonych owoców skutkować może jednak zatruciem. Gatunek zmienny – wyróżnia się kilka podgatunków, przy czym klasyfikacja ich nie jest ustalona. Wyhodowano liczne odmiany ozdobne różniące się głównie ubarwieniem i kształtem liści.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)