Ceruvit Hot

Suplement diety Ceruvit Hot zawiera w składzie: sacharoza, Mannitol, Wyciąg z czarnego bzu, Wyciąg z maliny, Wyciąg z czarnej porzeczki, Kwas cytrynowy, Aromat malinowy, Kwas L-askorbinowy, Aromat czrnej porzeczki, Rutyna, Cytrynian cynku, Aspartam, Sukraloza, Selenian ( IV sodu). Zgłoszono go do rejestracji w roku 2011. Jego obecny stan w rejestrze to: 0. Ten suplement diety został wyprodukowany przez POLFARMEX S.A. Kutno, oraz zgłoszony do rejestracji przez POLFARMEX S.A. Kutno.

• Informacje o suplemencie

  Skład: sacharoza, Mannitol, Wyciąg z czarnego bzu, Wyciąg z maliny, Wyciąg z czarnej porzeczki, Kwas cytrynowy, Aromat malinowy, Kwas L-askorbinowy, Aromat czrnej porzeczki, Rutyna, Cytrynian cynku, Aspartam, Sukraloza, Selenian ( IV sodu)
  Forma: saszetka
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: UWAGA! Nieznany status
  
  Rok zgłoszenia: 2011
  Producent: POLFARMEX S.A. Kutno
  Rejestrujący: POLFARMEX S.A. Kutno
  Dodatkowe informacje: zrezygnowano z wprowadzania produktu do obrotu
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  sacharoza - Sacharoza (sanskr. शर्करा śarkarā, dosł. „ziarno piasku”, skąd stgr. σάκχαρον sákcharon „cukier”) – organiczny związek chemiczny o wzorze sumarycznym C12H22O11, węglowodan z grupy disacharydów zbudowany z reszt D-fruktozy i D-glukozy. Ma słodki smak. W języku potocznym jest utożsamiana z cukrem. Główny składnik cukru spożywczego. Jest formą transportową cukrów w organizmach roślin.

  mannitol - Mannitol, mannit – organiczny związek chemiczny, polihydroksylowy alkohol cukrowy. Występuje w formie dwóch enancjomerów, oznaczanych zwyczajowo jako D i L. Stanowi bogate źródło przyswajalnego węgla i dlatego jest dodawany do podłoży hodowlanych (np. podłoże Chapmana służące izolacji i identyfikacji bakterii z rodzaju Staphylococcus). W lecznictwie znalazł zastosowanie jako środek moczopędny. Może być używany: w zapobieganiu nieodwracalnemu uszkodzeniu nerek w skąpomoczu (oligurii), do zmniejszenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego, do zwiększania wydalania moczu (i zarazem trucizn) przy zatruciach, eksperymentalnie do czasowego otwarcia bariery krew-mózg, w ramach BBBD (Blood-Brain Barrier Disruption) celem podniesienia skuteczności chemioterapii w leczeniu nowotworów mózgu.

  wyciąg z czarnego bzu - Bez czarny, dziki bez czarny (Sambucus nigra L.) – gatunek rośliny z rodziny piżmaczkowatych (Adoxaceae), dawniej zaliczany był także do rodziny bzowatych (Sambucaceae) i przewiertniowatych (Caprifoliaceae). Inne zwyczajowe nazwy polskie: bez lekarski, bez pospolity, bzowina, bzina, buzina, hyczka, baźnik, bess, best, bestek, bez apteczny, bez aptekarski, bez biały, bez dziki, bzowina czarna, bzowki, côrny bez, flider, gołębia pokrzywa, hebz, holunder, hyćka, kaszka, suk. Gatunek szeroko rozprzestrzeniony w Europie, w Polsce pospolity. Wykorzystywany jest jako roślina lecznicza, kosmetyczna, ozdobna i jadalna. Spożycie niedojrzałych i nieprzetworzonych owoców skutkować może jednak zatruciem. Gatunek zmienny – wyróżnia się kilka podgatunków, przy czym klasyfikacja ich nie jest ustalona. Wyhodowano liczne odmiany ozdobne różniące się głównie ubarwieniem i kształtem liści.

  wyciąg z maliny - Beskid Żywiecki (513.51) – drugie co do wysokości (po Tatrach) pasmo górskie w Polsce. Należy do Zewnętrznych Karpat Zachodnich, a w ich obrębie do Beskidów Zachodnich. Przebiega przez niego Wielki Europejski Dział Wodny między zlewiskami Morza Bałtyckiego i Morza Czarnego.

  wyciąg z czarnej porzeczki - Bez czarny, dziki bez czarny (Sambucus nigra L.) – gatunek rośliny z rodziny piżmaczkowatych (Adoxaceae), dawniej zaliczany był także do rodziny bzowatych (Sambucaceae) i przewiertniowatych (Caprifoliaceae). Inne zwyczajowe nazwy polskie: bez lekarski, bez pospolity, bzowina, bzina, buzina, hyczka, baźnik, bess, best, bestek, bez apteczny, bez aptekarski, bez biały, bez dziki, bzowina czarna, bzowki, côrny bez, flider, gołębia pokrzywa, hebz, holunder, hyćka, kaszka, suk. Gatunek szeroko rozprzestrzeniony w Europie, w Polsce pospolity. Wykorzystywany jest jako roślina lecznicza, kosmetyczna, ozdobna i jadalna. Spożycie niedojrzałych i nieprzetworzonych owoców skutkować może jednak zatruciem. Gatunek zmienny – wyróżnia się kilka podgatunków, przy czym klasyfikacja ich nie jest ustalona. Wyhodowano liczne odmiany ozdobne różniące się głównie ubarwieniem i kształtem liści.

  kwas cytrynowy - Kwas cytrynowy (łac. Acidum citricum; E330) – organiczny związek chemiczny z grupy hydroksykwasów karboksylowych. Zawiera 3 grupy karboksylowe. Kwas cytrynowy jest uważany za związek bezpieczny, jednak może powodować uszkodzenia oczu w przypadku bezpośredniego kontaktu. Doniesienia o możliwym działaniu rakotwórczym są całkowicie błędne.

  aromat malinowy - Keton malinowy – organiczny związek chemiczny, fenol z łańcuchem bocznym w pozycji para zawierającym ugrupowanie ketonowe. Stosowany w przemyśle spożywczym głównie w aromatach spożywczych i w przemyśle perfumeryjnym w niektórych kompozycjach perfumeryjnych. Występuje w owocach maliny.

  kwas l-askorbinowy - Kwas askorbinowy, witamina C, E300 (łac. acidum ascorbicum) – organiczny związek chemiczny z grupy nienasyconych alkoholi polihydroksylowych. Jest niezbędny do funkcjonowania organizmów żywych. Dla niektórych zwierząt, w tym ludzi, jest witaminą, czyli musi być dostarczany w pożywieniu. Jest także przeciwutleniaczem stosowanym jako dodatek do żywności.

  rutyna - Rutyna, rutozyd (łac. rutosidum) – organiczny związek chemiczny z grupy glikozydów flawonoidowych. Naturalny związek pochodzenia roślinnego, pozyskiwany z kwiatów perełkowca japońskiego (Styphnolobium japonicum) i z ziela gryki (Fagopyrum esculentum). Wykazuje właściwości antyoksydacyjne. Jak większość flawonoidów ma właściwości uszczelniające naczynia i przeciwwysiękowe. Zapobiega powstawaniu niektórych wysoce reaktywnych wolnych rodników. Spowalnia utlenianie witaminy C (przedłuża tym samym jej działanie). Zmniejsza cytotoksyczność utlenionego cholesterolu. Wykazuje też działanie przeciwzapalne. Jest czasami błędnie nazywana witaminą P. Przede wszystkim wchodzi w skład preparatów farmaceutycznych łączących rutynę z witaminą C. Coraz częściej występuje także w suplementach diety (głównie preparaty multiwitaminowe). Po raz pierwszy rutyna została wyizolowana z ziela ruty zwyczajnej.

  cytrynian cynku - Cytrynian sodu (łac. Natrii citras) – organiczny związek chemiczny z grupy cytrynianów, sól sodowa kwasu cytrynowego. Stosowany jako smakowy i konserwujący dodatek do żywności (E331). „Cytrynian sodu” jest nazwą niejednoznaczną, zazwyczaj odnosi się do cytrynianu trisodowego, może jednak dotyczyć soli disodowej lub monosodowej. Cytrynian trisodowy krystalizuje z roztworów jako sól 3- lub 5,5-wodna. Cytrynian sodu można otrzymać w reakcji kwasu cytrynowego z wodorotlenkiem, węglanem lub wodorowęglanem sodu.

  aspartam - Aspartam – organiczny związek chemiczny, ester metylowy dipeptydu Asp-Phe. Na produktach spożywczych oznaczany jest kodem E951. Stosowany jako sztuczny środek słodzący (słodzik) w produktach spożywczych, zwłaszcza takich, jak napoje niskokaloryczne, guma do żucia, drażetki odświeżające oddech. Można go też znaleźć w wielu wędlinach i rybach (zarówno w folii, jak i konserwach). Ostatnio coraz częściej pojawia się w produktach farmaceutycznych, np. w większości tabletek musujących. Jest też dostępny w formie tabletek, które można stosować zamiast cukru, pod kilkudziesięcioma nazwami handlowymi (m.in.: NutraSweet, Equal, Sugar Free, Canderel). W 2009 roku producent Ajinomoto zdecydował o zmianie nazwy swojego produktu na AminoSweet, aby zmienić negatywną reputację kojarzoną z dotychczasową nazwą. Jest też stosowany przez diabetyków (chorych na cukrzycę), podobnie jak wiele innych słodzików, nie wpływających na wytwarzanie insuliny po spożyciu.

  sukraloza - Sukraloza (C12H19Cl3O8) – pochodna sacharozy, w której trzy grupy hydroksylowe zostały podstawione atomami chloru. Jest stosowana jako słodzik nie dostarczający do organizmu kalorii, gdyż nie jest przezeń metabolizowany. Na rynku spożywczym dystrybuowana pod nazwą handlową Splenda; produkt ten zawiera 1,1% sukralozy oraz maltodekstrynę i glukozę jako wypełniacze. Sukraloza jest ok. 600 razy słodsza od zwykłego cukru. Jest bardziej uniwersalna w użyciu od innego, powszechnie stosowanego słodzika – aspartamu, gdyż jest trwała w szerszym zakresie temperatury i pH. Dzięki temu można ją stosować również w wyrobach piekarniczych i kwaśnych napojach. Podobną trwałość termiczną i pH wykazują stewiozydy – słodkie związki zawarte w roślinie stewia. Sama sukraloza nie jest szkodliwa, ale rozkłada się na związki, które są szkodliwe dla organizmu ludzkiego: chloroglukozę i chlorofruktozę. Są one toksyczne, ale w większych ilościach niż te, które znaleźć można w produktach spożywczych. Około 20% sukralozy rozkłada się w organizmie, reszta zostaje wydalona w niezmienionej postaci. W roku 2008 Mohamed B. Abou-Donia i współpracownicy opublikowali wyniki badań słodzika Splenda na szczurach, z których wynikało, że sukraloza nawet w ilościach mniejszych niż ADI = 5 mg/kg dziennie wykazuje szkodliwe działanie na organizm. Badania te zostały skrytykowane w roku 2009 przez naukowców powiązanych z McNeil Nutritionals, dystrybutorem słodzika, oraz przez panel 9 ekspertów powołanych przez McNeil Nutritionals. W pracach krytycznych zarzucono istotne braki metodologiczne, niedostateczne udokumentowanie wyciągniętych wniosków oraz ich sprzeczność z innymi badaniami. Obie strony sporu podtrzymały swoje stanowisko w listach do wydawcy czasopisma Regulatory Toxicology and Pharmacology opublikowanych w roku 2012. Sukraloza została dopuszczona do użycia po raz pierwszy w Kanadzie, w 1991 roku kolejnym krajami, które dopuściły ją do użycia były: Australia (1993), Nowa Zelandia (1996), USA (1998), Wielka Brytania (2003) i cała Unia Europejska (2004). Do 2005 roku sukraloza została dopuszczona do użycia w ponad 40 krajach na świecie. Oznaczana na produktach spożywczych kodem E955. Sukraloza została po raz pierwszy otrzymana w 1976 roku przez Shashikant Phadisa, chemika pracującego w Queen Elizabeth College w Londynie, w ramach grantu realizowanego dla firmy Tate & Lyle PLC, podczas przeprowadzania reakcji sacharozy z odczynnikiem chlorującym.

  selenian iv sodu - Selenian sodu, Na2SeO4 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy selenianów, sól kwasu selenowego i sodu. Bezwodny selenian sodu tworzy bezbarwne kryształy, natomiast w postaci dekahydratu (Na2SeO4·10H2O) – białe. Związek ten jest rozpuszczalny w wodzie. Można go otrzymać w reakcji selenu z wodorotlenkiem sodu. Powstaje również jako produkt przejściowy w trakcie jednej z metod otrzymywania selenu z tzw. szlamu anodowego podczas procesu elektrorafinacji miedzi. Jest wykorzystywany przy produkcji szkła, gdzie służy do jego odbarwienia (z powodu obecności śladowych ilości żelaza(II) i żelaza(III) szkło może mieć zielonkawy kolor) bądź do barwienia szkła na różowo. Stosowany jest także jako dodatek do pasz i nawozów. Ponadto, z uwagi na wysoką toksyczność wobec owadów (sięgającą 10 mg/kg), jest używany jako składnik biocydów przeciw roztoczom, mszycom i wełnowcowatym.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)